Column: Italiaanse coronatoestanden

De Nederlandse nieuwsmedia wisten het bijna nog eerder dan wij. Toen een paar weken geleden de eerste corona-gevallen in Italië opdoken, hoorden we de plaatsnaam Piacenza wel, maar waar het epicentrum van de uitbraak Codogno precies lag?

Geen idee. We keken op Google Maps en o jee, daar lag de besmettingshaard, op slechts 30 kilometer afstand. Waarschijnlijk waren BNR Nieuwsradio, De Telegraaf, EenVandaag en Hart van Nederland op hetzelfde idee gekomen en was hun oog gevallen op de net op de rand van de Google-kaart liggende B&B Villa I Due Padroni.

Hé, Nederlanders dicht bij de uitbraak. Bellen, nu! En zo werden we opeens BN’ers, nou ja, bijna, voor een dag of twee. Waar marketing en reclame al niet goed voor is…

Veel te melden hadden we die eerste dagen van de corona-affaire nog niet. In de supermarkt was het drukker dan normaal en sommige schappen waren aardig leeg (broodmeel!). Mondkapjes waren bij de apothekers niet meer te krijgen, maar van paniek was toch niet echt sprake.

De meeste Italianen wachtten (gewend als ze zijn aan niet aflatende natuurlijke, economische, infrastructurele en politieke rampen?) opmerkelijk gelaten af. Dat fatalisme contrasteert fraai met de bijna-hysterie die de gemiddelde Italiaan ten toon spreidt als hij of zij kou vat of een hoofdpijntje heeft of denkt te zullen krijgen. Vreemde paradoxen, elk land en elke cultuur kent ongetwijfeld zijn eigen voorbeelden.

Nadat duidelijk werd hoezeer het virus al ongemerkt om zich heen gegrepen had, en dat het hermetisch afsluiten van Codogno en omliggende gemeenten de verspreiding niet had kunnen tegenhouden, gelastte de Italiaanse regering het annuleren van alle activiteiten waar grote groepen mensen bij elkaar komen.

Zwembaden en sportscholen gingen dicht, evenals musea en scholen en theaters. Zelfs de kerkelijke missen in het o zo gelovige Italië moesten eraan ‘geloven’. Maar de restaurants bleven uiteraard (?) open, net als de barretjes want hoe moet je anders aan je dagelijkse espresso (con brioche) komen? Er zijn grenzen (of juist niet, want het virus trekt zich er niets van aan)!

Voor ons zat er, behalve voor het noodzakelijke supermarktbezoek, niets anders op dan te thuis te blijven. We raakten niet in paniek en maakten ons (nog) geen echte zorgen. We zijn nog in de kracht van ons leven ten slotte en zo’n dom coronavirusje gaat de Padroni er echt niet onder krijgen.

Hoewel? Na bijna 2 weken, het virus was ons inmiddels tot op 15 kilometer genaderd, adviseerde de regering Conte de in Italië nogal omvangrijke leeftijdsgroep van de 65+ers opeens om binnen te blijven. De oudjes worden immers het ernstigst ziek en de enige doden (tot nu toe) zijn hoogbejaard.

Oké, dacht ik, nu word ik dus mantelzorger? Maar mijn 68-jarige echtgenoot lachte dit nieuwe officiële advies weg. Ik ben toch gezond, dus er is niks aan de hand, zei hij nonchalant, en stapte in de auto om naar zijn privé-zangles te gaan (koorrepetities zijn afgelast). Hij lijkt wel ingeburgerd.

Gelukkig val ik zelf nog ruim buiten het bejaardensegment zodat ik in alle rust, legaal, boodschappen kan doen. Of toch niet? Kreeg ik de vorige keer niet ongevraagd de 10% korting die op woensdag voor de anziani gereserveerd is? Wel degelijk! Ik wist toen niet of ik dat als positief (korting!) of negatief (ik zie er ouder uit dan ik ben) moest classificeren.

Maar nu, met dat virus, wil ik liever niet als schijnbaar bejaarde door het leven gaan… Straks word ik nog opgepakt als een ten onrechte niet opgehokte bejaarde? De oplossing ligt echter (letterlijk) voor het grijpen: de volgende woensdag merkte ik dat ik geen korting kreeg en het enige verschil met een week eerder was dat ik nu een pet droeg. Conclusie: pet af (= kaal) = bejaard, pet op (= geen reden om aan te nemen dat deze meneer kaal is, hij heeft ongetwijfeld een weelderige haardos) = jong. Mijn tovermiddel tegen het coronavirus is dus… draag een pet (slechts € 2,50 bij de Action).

Hoe het de komende weken (of maanden?) verder zal gaan weet niemand. Inmiddels wordt Nederlanders (begrijpelijkerwijs) afgeraden naar Noord-Italië te reizen en zelf hebben we ons jaarlijkse bezoek aan Nederland (in april) ook maar uitgesteld.

We willen het niet op ons geweten hebben dat we onze kwetsbare en/of bejaarde vrienden en familieleden het laatste zetje richting het eeuwige leven geven. Twee B&B-reserveringen voor maart zijn door aanstaande gasten geannuleerd. Gaan we een heel stil seizoen tegemoet? We hopen van niet, maar mocht het zover komen dan moeten we zelf maar vakantie gaan vieren. Naar Rome en Florence waar het eindelijk eens echt, onvoorstelbaar rustig is. Elk nadeel heb zijn voordeel en je mot er wat van maké, zoals sommige mensen zeggen. Vediamo come va!

P.S. Het zal ook eens niet zo zijn dat in dit politiek knettergekke land de hoogbejaarde heer Berlusconi geen voordeel trekt uit de ramptoestand. Het derde Ruby-proces, over het vermeende seksuele misbruik van een minderjarig meisje, dat op 9 maart zou beginnen, is voor onbepaalde tijd uitgesteld. Met een beetje geluk verjaren de aanklachten in de tussentijd. Of zou mr. B. zelf…? Nee, dat zal wel niet. Want geef nou toe: een figuur als Silvio Berlusconi is toch onsterfelijk?

🇮🇹 Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.