Dromen, durven, doen: op weg naar Italië – deel 9

Een maand, 4 weken, oftewel een x aantal dagen verder voelt Ceglie Messapica toch al redelijk als thuis. Want: wennen went snel met mooi weer, lekker eten en lieve mensen om je heen.

De tijd vliegt en als we terugkijken op de eerste maand zien we (bijna) alleen maar hoogtepunten. Ik neem je mee in onze eerste maand waarin we stukje bij beetje proberen te veritaliaansen. En ja, ik weet, een echte Italiaan, dat word je nooit. 

Voor alles een eerste keer

Als we op de een na laatste dag van 2021 aankomen bij ons tijdelijke thuis in Ceglie Messapica, zijn we onder de indruk. We wisten dat het mooi zou zijn, maar zó mooi.

Na kennis te hebben gemaakt met de gastheren, de 2 waakhonden en de kippen, lopen we een ronde over het land. Want het werk in een B&B (zelfs als ‘ie dicht is), blijft altijd: de verschillende kamers, de vochtvreters die geleegd moeten worden, de moestuin, het zwembad, ga zo maar door.

• 

• 

• 

• 

De eerste dagen zijn we in een frivole vakantiestemming en ik geef toe, even wennen was het zeker. Maar toch zijn die eerste dagen ook altijd de leukste. Alles, echt alles (!), is nieuw.

Het eerste avondmaal op nieuwe bordjes met onbekend bestek, de eerste ochtend met een nieuw koffiezetapparaat, de eerste keer naar ‘ons dorp’ en kennis maken met de oude mannetjes, het eerste kippenei…

Hoewel het wennen is, went het wennen snel hier. Want met een strak blauwe lucht de eerste dagen en zo’n 15 graden op de thermometer zou je bijna vergeten dat het net 2022 is.

• 

• 

Inburgeren doe je zo

En met al die eerste keren begint direct het inburgeren in het dorp. Ons Italiaanse leven begint en direct merken we dat onthaasten niet vlot gaat. We genieten van cappuccini, verdwalen in kleine steegjes en zien in de eerste week minstens 3 verschillende weekmarkten.

• 

• 

De paprika’s zijn er flink uit de kluit geschoten, terwijl de courgettes net komen kijken. De mandarijnen verschillen van mini tot maxi en de gepekelde vis (dit moeten we nog steeds proberen) is niet aan te slepen.

Je raakt verstrengeld in de cime di rape die overal liggen en zoekt je rot naar een gewone komkommer. De eerste week eten we ons suf aan mozzarella en burrata van de kaasboer waardoor we de 2de tot de 4de week geen kaas meer kunnen zien.

De eerste weken ‘moeten’ we iedere dag iets doen onder het mom van: we zijn er nu toch. Inmiddels kan ik je geruststellen en is ook bij ons de domani domani-mentaliteit komen aanwaaien.

Van spontaniteit naar realiteit 

In ons nieuwe leven als tijdelijke B&B-eigenaren en import-Italianen is er geen dag dat we niet iets nieuws doen of zien. Onze groene vingers ontwikkelen zich in de moestuin en de kroppen sla en cavolo nero schieten uit de grond.

Pim ontwikkelt zich tot kippenboer en voert elke middag een circusact op als hij, met de kippen in een rijtje achter zich aan, ze naar hun hok loodst.

Maar, zoals een wijs man ooit zei: al doende leert men. En dus kom je erachter dat het nachtleven op de landerijen van Ceglie Messapica wild kan zijn.

Want ondanks dat het hier ’s ochtends eerder licht is dan in Nederland, gaat ook hier rond 16.30 het lampje uit. En als de zon onder gaat, komt de ware aard van het beestje omhoog.

Slagveld bij heldere hemel

Zo kwamen we erachter dat de moestuin niet alleen in trek is bij onze groene vingers, maar ook bij wilde honden, katten of vossen.

Ze prefereren munt. Die is nu ook weg. En ook kippen moet je niet lang uit het oog verliezen, want die verse cavolo nero en rode snijbiet zien er zo aantrekkelijk uit… Dus ook weg.

Je zou denken: dan hebben we het ergste wel gehad. Maar nee. In het licht van de schemering zien de kippen er aantrekkelijk uit. Niet voor ons, maar voor de andere bewoner van ons erf: een klein, lief, zwart hondje.

• 

• 

Ook een van de kippen is nu weg. We hebben haar met een toepasselijk nummer op de achtergrond (Kip, Patat en Appelmoes) een fantastische rustplaats gegeven bij ons in de buurt en hopen dat het met het leed van en op het land nu even gedaan is.

Dat de plantjes weer gaan groeien en de hondjes weer met elkaar gaan stoeien. Poëzie krijg je er gratis bij in zulke situaties. 

Op puzzeltocht langs loketten

• 

• 

• 

En door, want er moet ook iets gebeuren, en wel iets serieus! De boosterprik. Want ook ná 1 februari willen we graag aperolletjes en cappuccini drinken buitenshuis.

Maar om als Nederlander aan een boosterprik te komen, moet je een puzzeltocht afleggen waar de scouting wat van kan leren.

Stap 1: de codice fiscale (een soort burgerservicenummer, red.) aanvragen in een zeer charmante Agenzia delle Entrate. Na wat formeel gerompslomp staan we anderhalf uur later buiten met twee fiscale codes.

Door naar stap 2: de afspraak maken. En nu hoor ik je denken: goh Martien, met die codice fiscale kun je online een afspraak inplannen.

Well, benvenuti in Italia: Puglia doet niet mee aan het nationale online systeem en de inplansite voor regio Puglia keurt de codice fiscale niet goed. Gelukkig maakt een charmante Italiaanse uomo bij de afsprakenbalie van het ziekenhuis een afspraak voor onze booster.

2 dagen later gaan we naar de prikplek in Ostuni. Hier krijgen we op onze kop omdat we – volgens Italiaanse regels – na het hebben van corona geen secondo dose hadden mogen krijgen.

Beter te veel dan te weinig zou je denken. Eenmaal door naar het volgende loket spuit een gezellige Francesco (voor het verhaal weer een zeer unieke Italiaanse naam gebruikt) ons vol met de booster.

Zelf probeert hij er nog een handeltje in ‘exotisch gras’ uit te slaan. Helaas. Na Francesco mogen we door naar Angelo (die wel echt Angelo heette) voor de registrazione.

En jawel hoor: door alle eerdere positieve Italiaanse ontmoetingen vertrouwen we Angelo op zijn bruine ogen. We worden naïef. Er is iets niet giusto met de registrazione en dus moeten we zonder bewijs gaan. Angelo belt morgen chtend terug, want dan mogen we ons bewijs ophalen.

Denk je dat Angelo heeft gebeld? Ovviamente NO.