Italiaanse toestanden: de elektriciteitsmasten

Toen we de grond waarop ons nieuwe huis zou komen te staan voor het eerst bezichtigden, vertelde onze geometra Armando dat de elektriciteitspalen die zich op het terrein bevonden verplaatst zouden worden.

‘Dat zit al in de planning,’ stelde hij.

‘O, bij wie en wanneer?’ vroegen we verheugd, want we hadden meteen al de megapaal gezien die vlak naast het terrein stond en van waaruit de elektriciteitskabels doorliepen naar andere palen die het uitzicht een beetje hinderden.

‘Dat weet de gemeente,’ beweerde Armando nonchalant. We hoefden ons geen zorgen te maken.

Maar maanden en maanden later, het terrein lang en breed ons eigendom, bleken de zaken toch iets anders te liggen. Genuanceerder, zeg maar. Ofwel: wíj́ bleken opeens verantwoordelijk voor het verplaatsen van die palen, als we daar behoefte aan hadden, en wíj́ moesten dat aanvragen.

En niet bij de gemeente, maar bij ENEL, de elektriciteitsleverancier. Het zou ook nog weleens geld kunnen gaan kosten, was nu het bericht.

O. Waarom was het verhaal nu opeens anders? dachten wij, maar we waren inmiddels wijs genoeg om dat niet te vragen. Zinloos. De uitleg zou ons ongetwijfeld via ondoorgrondelijke Italiaanse kronkelwegen naar een nietszeggend moeras leiden waaruit ontsnappen niet mogelijk was.

Ik ging maar eens op het Internet zoeken naar ervaringsverhalen van medeslachtoffers. Die waren snel gevonden en stemden (uiteraard) niet vrolijk.

De elektriciteitsreuzen vroegen al gauw duizenden euro’s voor de verplaatsing van een mast. Bedragen uiteenlopend van 4.000 tot boven de 10.000 verschenen voor mijn gechoqueerde ogen.

Dat gaan we niet doen, was mijn conclusie. Maar toen ik dat aan Armando liet weten meende hij het, niettegenstaande zijn eerdere ’vergissing’, toch weer beter te weten.

Hij had er al eens eerder mee te maken gehad en wist vrij zeker dat ENEL in dat geval de kosten had betaald. We moesten het echt aanvragen, je wist tenslotte nooit, vond hij. Als het te duur was, konden we er altijd nog van afzien. Echt doen, hoor!

Ik speurde voor de zekerheid eerst opnieuw op het Internet, want ik had er nog niet echt goesting, laat staan fiducia in. Alleen de aanvraag kostte namelijk al 122 euro en dat geld waren we kwijt als het verplaatsen niet doorging.

Maar warempel, ik trof een artikel op een juridische website die verwees naar een decreet dat stelde dat de kosten voor verplaatsing van elektriciteitsmasten voor rekening van de leverancier kwamen.

Een decreet uit 1933 welteverstaan, van de regering Mussolini! Zouden we nu werkelijk gered worden door de oude fascist? Forza M…! Of nee, dat toch maar niet. Niettemin was er nu genoeg hoop op een gunstige afloop om de aanvraag toch maar te doen. Online formulier ingevuld, 122 euro overgemaakt, en wachten maar.

Dat wachten duurde even, geen verrassing, maar toen ik op een gegeven moment inlogde op mijn gebruikersaccount (jaja, we hadden een heus privé-account bij e-distribuzione, de organisatie van elektriciteitsleveranciers) zag ik een bericht van dagen geleden dat de afspraak (welke?) van vrijdag x november niet was doorgegaan, maar dat deze was verplaatst naar maandagochtend.

En het was nu zondagmiddag. Ik wist van niets want had geen bericht per e-mail over een afspraak ontvangen. Gelukkig kon de nieuwe afspraak indien gewenst online verzet worden, beweerde de website.

Dat leek alvast een goed idee, want of Roberto op stel en sprong beschikbaar was…? Na wat gehannes lukte het warempel ook nog: afspraak op donderdag a.s. Als dit bericht nu maar wel bij de betrokken personen aankwam…

Gek genoeg begon het meteen daarna e-mails en sms’jes te regenen over verschillende voorgaande, mislukte afspraken. Waren die allemaal ergens in de pijplijn blijven steken? Roberto dacht er, toen we hem verslag deden, het zijne van.

‘In die kantoren hebben ze zo veel verschillende afdelingen dat de ene niet meer weet wat de andere doet,’ bromde hij. En kreeg gelijk, want hoewel de man van ENEL die donderdag echt in levenden lijve langskwam en zei dat hij alles in gang ging zetten, kwamen er de dagen erna brieven (opeens geen e-mail of sms meer: andere afdeling, andere gebruiken?) binnen.

Een brief berichtte dat de afspraak van 8 november niet doorging. Klopte, want de afspraak was op 10 november, donderdag, inmiddels een week geleden. De tweede brief bevatte een bolletta, soort acceptgiro voor het bedrag van 122 euro, dat ik op 27 oktober al had overgemaakt.

Ik besloot beide brieven te negeren. Een paar dagen later was er weer een brief: identiek aan de eerste, afspraak 8 november ging opnieuw niet door. Ook deze negeerde ik, onze man van Enel was immers al bezig het project in gang te zetten en daar hadden we vertrouwen in, want zelfs Roberto was positief over de kerel: dat was een echte aanpakker! Die waren zeldzaam. We hadden eindelijk eens een keer geluk.

En omdat hij meteen een goed gevoel bij deze man kreeg, had Roberto hem ook meteen de suggestie gedaan om dan maar alle palen te verplaatsen. Het terrein waarop de volgende paal stond (nog in bezit van Armando) was immers ook te koop en een nieuwe eigenaar zou gegarandeerd ook een verzoek tot plaatsing indienen zodra hij te weten kwam dat het hem niets kostte.

Goed idee, vond de elektriciteitsman, hij ging dat bij zijn superieuren neerleggen. De enige kleine domper die we (Roberto vooral, want de elektriciteitskabels zaten hem bij het bouwwerk in de weg) te verwerken kregen was dat het gegarandeerd maanden zou gaan duren voordat de paal of palen daadwerkelijk verplaatst zouden gaan worden. Eerder dan april ging het zeker niet gebeuren. Iedereen toch een beetje blij, dachten we.

Of toch niet. Roberto dacht Armando een plezier te hebben gedaan met het gratis verplaatsen van de mast op zijn terrein maar tot zijn verbijstering werd Armando boos.
‘Ik vraag niks aan,’ bromde hij. ‘Die paal staat me niet in de weg. Wat heb ik eraan om moeite te doen?’

‘O, sorry,’ pruttelde Roberto daarop beteuterd. ‘Ik dacht dat ik je een plezier deed door te vragen of ze jouw paal ook wilden verplaatsen.’

‘Ja, dat begrijp ik, maar ik ga niks aanvragen.’

Roberto begreep er niks van maar was zo verbijsterd dat hij niet verder met Armando in discussie ging.

‘Zinloos,’ mopperde hij tegen ons. ‘Er is geen redelijk argument te bedenken waarom hij de paal niet zou laten verplaatsen. En dus valt er niet over te discussiëren. Hij is gek geworden.’

En dan te bedenken dat Armando juist ons had aangespoord om het hele project te beginnen ’omdat het niks kostte’. Echt doen, hoor…

Een paar weken later ontvingen we de zoveelste brief van e-distribuzione. ’Uw dossier is gearchiveerd’ stond er kort en krachtig in. Wat? Ging het nu helemaal niet meer door? Onze paal bleef nu ook muurvast op zijn plek, vlak bij de ingang? Zou het echt?

Roberto belde voor de zekerheid nog met de monteur waar we zoveel vertrouwen in hadden gelegd.

‘Ja, mijn baas wil alleen de hele lijn verplaatsen, in één keer. Het is te duur om het in etappes te doen. Dus zonder aanvraag van uw buurman gebeurt er niets. En bovendien ben ik overgeplaatst, dus er komt een nieuwe responsabile die weer helemaal opnieuw moet beginnen.’

Ons goudhaantje! Ook nog kwijt! Roberto kon het niet geloven. God mocht weten wat voor problemen de nieuwlichter weer zou veroorzaken. Als we Armando tenminste toch nog zouden kunnen overhalen.

’We’ in de betekenis van ’ik’, want Roberto had er geen zin meer in. Hoe moest ik dit aanpakken? Het was een overduidelijke win-winsituatie. Helaas staan die in Italië niet garant voor succes. Integendeel.

Eerst maar eens goed nadenken.

🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.