Column: belastingen, betalen of niet?

Ik had het bonnetje nog niet uit de automaat getrokken of daar hoorde ik iemand achter mij roepen. Het was de lokettist aan het eind van de hal die mij erop attent wilde maken dat ik geen nummertje nodig had: zijn loket was vrij, hij was meteen voor mij beschikbaar, helemaal!

Hoewel? Achter de balie trof ik een verveeld kijkende jongeman aan die onderuitgezakt in zijn stoelkruk hing. Knap was hij wel: aan zijn zorgvuldig gekamde kapsel zat geen haartje verkeerd en de randen van zijn kortgeschoren baardje waren tot op de millimeter nauwkeurig getrimd. De spiegel bij moeders thuis had overuren gemaakt!

Verder droeg hij een zeer modieus, getailleerd overhemd, smetteloos wit en subtiel met haarfijne blauwe lijntjes doorregen. De spieren van zijn sportschooltorso deden bij elke beweging van hun eigenaar verwoede pogingen om aan dit korset te ontsnappen. Misschien dat hij daarom zo min mogelijk bewoog…

Het formulier dat ik de jonge glamourboy gaf, ter betaling van de jaarlijkse gemeentebelasting, bekeek hij met verwondering. Hij leek niet te weten wat hij ermee aan moest en om zich een houding te geven, trok hij een ernstig tuitmondje en draaide hij met zijn krukje wat heen en weer.

Ik was verbaasd want het ging hier om een doodgewone modulo F24 waarvan er op postkantoor jaarlijks toch honderden zo niet duizenden voorbijkomen. En in deze periode van de heffing van de belastingen helemaal. Romeo (laat ik deze Latin Lover voor het gemak Romeo noemen) begon lukraak op wat toetsen te tikken, keek naar het effect en…

‘Giulia!’ Romeo riep een ervarener medewerkster van het postkantoor te hulp. Bij de printer keek een middelbare dame, met het semi-geblondeerde, halflange haar waar Italiaanse vrouwen van middelbare leeftijd het patent op lijken te hebben, verstoord op. Ze legde wat weg en kwam naar het loket. Haar bezorgde blik deed me even twijfelen aan de goede afloop van de exercitie, maar gelukkig, ze typte een paar codes in, mompelde wat instructies en slofte weer weg. Romeo begon enthousiast te typen, bestudeerde het formulier nog eens nauwkeurig en…

’Giulia!’ Giulia keek weer op, zuchtte zichtbaar en kwam weer naar het loket. Ze keek op het scherm, typte opnieuw wat codes en vertrok. Deze keer leek het te helpen want Romeo stopte mijn formulier in de printer om de gegevens erop af te drukken. Opeens besefte ik dat ik mijn handtekening nog niet gezet had. Dat dat nodig was wist mijn Romeo waarschijnlijk ook niet! In paniek riep ik: ‘Ma devo ancora firmare!‘

‘Sì, sì, dopo.’ Dat kon straks ook nog, zei de expert. Ik was er niet gerust op. Vooralsnog werd mijn F24 apart gelegd en wenkte Romeo mij om hem de andere papieren die ik in mijn hand had te overhandigen. Dat waren twee brieven van het ministerie van Transport met het vriendelijk verzoek om de eveneens jaarlijkse bollo auto, de motorrijtuigenbelasting, te betalen. Brieven die de junior loketbeambte ook niet erg bekend voorkwamen, zo meende ik althans af te lezen uit de ingespannen blik waarmee hij naar de brieven tuurde in een poging om ze te ontcijferen.

Giulia! riep ik al in gedachten, maar nee, deze keer stond Romeo op en liep geheel op eigen kracht naar de plek waar Giulia nog steeds druk in de weer was met haar eigen sores. Dit bood mij een blik op de zijdeachtig glimmende, zilvergrijze pantalon die zeer strak om Romeo’s formidabel gespierde dijbenen zat. Onder de korte, nauwe pijpen staken zijn blote bruine voeten, verpakt in uiterst elegante, ongetwijfeld handgemaakte schoenen. Na kort overleg keerde hij terug.

Met Giulia, die deze keer de kruk in beslag nam om met het bureaucratische monster nu maar meteen helemaal korte metten te maken. Ze schoof de half afgekloven KitKat die naast de computermuis lag opzij en ging aan de slag. Romeo keek toe, pakte de KitKat en at die met verveelde blik op.

‘Ma quando scade?‘ vroeg Giulia aan mij. ‘Wanneer is de vervaldatum?’ Vervaldatum? Ik had geen idee. Als ik een rekening ontvang, neem ik aan dat ik hem moet betalen. En snel ook, wil ik geen boete krijgen. ‘Non lo so,’ antwoordde ik naar waarheid en trok mijn wenkbrauwen op om mijn bewering kracht bij te zetten.

‘Ah, ma Lei deve saperlo, altrimenti…’ ‘U moet dat weten anders…’ Anders wat? Een pak slaag?
‘Non posso pagare? Kan ik niet betalen?’ ‘Eh, no, ci vuole la scadenza. Nee, u moet de vervaldatum weten.’

Terwijl Giulia deze onheilspellende woorden sprak, tuurde ze nog ingespannener naar het scherm dan eerst. Was er nog een uitweg? Mijn blik viel op de brief die ik overhandigd had en nu zag ik voor het eerst de datum die boven bij de aanhef stond: 19 maart 2019. Maart? Dat kon helemaal niet! Ik had de brief pas een week geleden ontvangen! Half mei! Nu kon ik er zeker van zijn dat ik te laat was. Een boete!

In paniek brabbelde ik wat over de datum maar Giulia, mijn Giulia, tuurde nog steeds in opperste concentratie naar het heilige scherm en hoorde mij niet. ‘Luglio,’ riep ze opeens. ‘Lei deve pagare a luglio.’ Ik hoefde pas over een paar weken te betalen. ‘Ma non è possibile adesso? Kan het niet nu al?’ vroeg ik. Je wist tenslotte nooit.

‘No,’ zuchtte Giulia, ‘Lei deve aspettare. U moet wachten.’ Ze keek me vriendelijk doch beslist aan, gaf me mijn brieven terug en wandelde weg. Romeo nam zijn plaats op de draaikruk weer in. Met ‘Okay, grazie.‘ nam ik ontgoocheld afscheid en wandelde naar de uitgang van het postkantoor. Onderweg naar huis schoot me te binnen dat ik het F24 formulier uiteindelijk toch niet getekend had.

‘Giulia!!!’

P.S.

Thuisgekomen besloot ik toch eens op te zoeken wat die vervaldatum van de motorrijtuigenbelasting inhield. Je werd inderdaad geacht die binnen een maand na de immatricolazione, de uitgiftedatum van het kentekenbewijs te betalen. Behalve in Lombardije. Daar golden drie vaste vervaldata: eind mei, eind september en eind januari. Niks luglio. ‘Giulia?’

Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.