Column: Byzantijnse toestanden

We zaten met z’n allen, verkopende partij, kopers, gevolmachtigde, getuigen, tolk en de makelaars (de Gremlins, zie mijn vorige bijdrage) al een klein halfuur met verbazing te kijken naar het geschuif en gerommel van de twee notarisassistenten met stapels papieren documenten (vergaderzaal in, vergaderzaal uit), toen mevrouw B., verkoopster van het huis in Pietra de’ Giorgi, zich niet langer in kon houden en met gekwelde blik opeens uitriep: ‘Ma è necessario tutto quel bizantinismo?‘

Bizantinismo, dacht ik, dat is een interessante uitdrukking, laat ik eens opzoeken wat het betekent, ook al kon ik het wel raden. Als gevolmachtigde (procuratore!) namens de kopers zou ik vandaag de belangrijkste handtekening van de dag moeten zetten, maar voorlopig verveelde ik me nog stierlijk.

Dus pakte ik mijn mobiel en begon ik te googelen. In geval van bizantinismo, aldus de zoekmachine, is er sprake van ‘vane complicazioni burocratiche o (con allusione ai costumi di corte dell’Impero bizantino) di un cerimoniale esagerato‘. Juist ja. Byzantijnse toestanden, daar hadden we hier mee te maken!

‘Purtroppo sì,‘ was het bedeesde antwoord van een van de twee notarisassistentes op de noodkreet van de verkopende mevrouw. Maar, bedankt voor uw geduld, nu was het toch zover, de hypotheekakte (20 pagina’s groot) was klaar om geteke… Nee, voorgelezen te worden. O ja, dat is waar ook, de aktes worden hier eerst voorgelezen, daarna pas mag je tekenen.

En om er zeker van te zijn dat je als geldlenende partij begrijpt aan welke financiële strop je jezelf opknoopt, wordt de akte simultaan vertaald door een Engelssprekende Italiaanse tolk, te dezer zake alhier aanwezig zijnde, de dato 1 april (ook dat nog) 2019. Een tolk, oké, maar waar was de notaris?

De notaris was nog niet nodig. Dit akkefietje konden we met zijn negenen helemaal zelf af! De assistente las en las en las, het ene artikel na het andere. De tolk vertolkte het ingewikkelde Italiaans in nog ingewikkelder en niet te volgen Engels.

Koper Marco keek voor de zekerheid mee op het laptopscherm van waaraf de tolk haar fraaie volzinnen declameerde. Het klonk allemaal erg fonetisch. Begreep ze zelf wel wat ze uitsprak? Marco spitste zijn blik. Hé, wat stond daar? Vier voornamen, Nicolaas Hendrik Cornelis Maria, maar geen achternaam.

Marco keek mij, beoogd gevolmachtigde, verbaasd aan en wees op het fatale scherm. Inderdaad, geen achternaam. ‘Manca Boots!‘ riep ik paniekerig. Nooit gedacht dat het ontbreken van mijn echtgenoot mij nog eens in paniek zou doen geraken. Tolk en notaresse gingen even in fluisterconclaaf en concludeerden dat het geen probleem was. Even aanpassen, nieuwe printen en klaar is Cornelis. Gelukkig kon het voorlezen van de foute akte in de tussentijd gewoon verdergaan.

Een stief kwartiertje later kon er getekend worden. Hoera! Ik ging rechtop zitten en testte mijn rechterpols. Gelukkig, weken van training en een hoogtestage (op 250 meter) hadden hun vruchten afgeworpen, mijn schrijfgewricht was soepel en gespierd. Kom maar op met die papieren! Eerst zette de tolk haar handtekening, op elke bladzij van het versgeperste document. Nou ja, niet echt een handtekening maar haar volle naam, voornamen incluis, en goed leesbaar graag!

Ik wierp Nicolaas Hendrik Cornelis Maria Boots een ironische blik toe. Hij kon flink aan de bak! Maar eerst waren de kopers Marco en Cora aan de beurt. Likkebaardend wachtte ik af. Eindelijk was Cora op de laatste bladzij aanbeland. De notaresse nam de akte van Cora aan, passeerde mij en gaf het document aan de getuige, mijn echtgenoot die pas op het aller-allerlaatste moment voor die rol uitgenodigd was (foutje van de bemiddelaar) en zopas nog niet eens een achternaam mocht hebben.

Wat? De notaresse zag de ontzetting in mijn blik en glimlachte minzaam. ’No, Lei no. Il procuratore firma solo l’atto di compravendita.’. Ik mocht alleen de koopakte tekenen. Teleurgesteld, zwáár teleurgesteld zakte ik zuchtend achterover in mijn stoel. Had ik me daar wekenlang op verheugd?

De twee metersbrede deuren aan de voorkant van de zaal zwaaiden opeens wijd open en de notaris trad binnen. Was hij in het geheim gewaarschuwd dat het voetvolk gereed was? In mijn verbeelding hoorde ik klaroengeschal. ‘Si è aperto il paradiso!‘ (de hemel is geopend) riep ik jolig, waarop een van de Gremlins zijn handen voor zijn gezicht sloeg en met zijn hoofd schudde.

Ik had kennelijk niet genoeg respect voor de plechtige plechtigheid. We kregen allemaal een klef, slap handje waarna de gediplomeerde documentendokter zuchtend neerzeeg in zijn zachtlederen troon. De notaresse schoof de gecorrigeerde hypotheekakte voor zijn neus, waarop de notaris een glimmende pen uit zijn zwarte kostuum toverde en precieus zijn lippen tuitte.

Hij vroeg eerst of de in de akte genoemde personen allen aanwezig waren, waarbij hij struikelde over zowat alle Nederlandse namen. Hij had het groezelige uiterlijk en vochtige lispelstemmetje van een foute dorpspastoor waarvan alle kinderen weten dat ze bij hem uit de buurt moeten blijven. Nadat hij de naam van verkopende mevrouw eerst verkeerd had uitgesproken, zag hij een van de twee makelaars abusievelijk als haar echtgenoot aan, waarop zij meteen afwerende bewegingen maakt die zoiets beduidden als ‘nee, dat nooit!’.

De notaris werkte zich door de oersaaie tekst en las werkelijk alles in detail voor, volledige burgerservicenummers, artikelcodes, getallen en bedragen. Zo af en toe bracht hij een kleine correctie aan. Wij werden baldadig van verveling en toen we iets te hard ginnegapten, baste de notaris opeens streng ‘C’è qualcosa da ridere?’ (valt er iets te lachen?). 

Nee, natuurlijk niet. Het lachen was ons allang vergaan! Aan het eind van het document moest nog het aantal bladen en bladzijden van het document ingevuld worden, wat leidde tot geharrewar tussen notaris en notaresse. Voor mijn getergde geestesoog verscheen de sadistische situatie waarin een akte 19 bladen telde, maar het noteren van het woord ‘diciannove’ ertoe leidde dat er een 20ste blad nodig was.

Daardoor moest het woord ‘diciannove’ in de tekst vervangen worden door het kortere woord ‘venti’ wat ertoe leidde dat er maar 19 bladen nodig waren. En daardoor moest het woord ‘venti’ in de tekst vervangen worden door het woord ‘diciannove’ wat ertoe leidde dat… enzovoorts. Deze bijeenkomst zou noodgedwongen eeuwig voortduren. We kwamen hier nooit meer weg!

Na een kwartier of drie was de voorleessessie gereed en mochten we… tekenen. Wat? Alweer? We snapten er niets van. Maar het beëdigde oog van de notaris was onverbiddelijk. Alle namen moesten opnieuw op het document, in twintigvoud.

Nou ja, alle, de mijne nog steeds niet! Op de tekensessie volgde een nieuwe voorleessessie: van de, gelukkig veel kortere, koopakte. Uiteindelijk, na bijna drie uur wachten verscheen het enige document dat ik mocht tekenen voor mijn neus. Maar wat voelde ik nu? Tintelingen? O God, mijn hand sliep!

Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.