Reinout Bosman
Terwijl menig Nederlander zich in deze periode richting de Italiaanse Bloemenrivièra of het Gardameer begeeft, puffen de Italianen zich nog door de laatste werkweken heen. De vakantie is in Italië pas van kracht als de maand augustus aanbreekt. Hoewel steeds meer Italianen proberen om wat flexibeler te reizen en in juli al op vakantie te gaan, blijft de eerste week van augustus vaak toch echt de laatste werkweek en dan is er ruimte voor twee of drie weken zon, zee en strand.
Ik kijk met enige fascinatie naar deze laatste weken. Zoals altijd komt het weer op het laatste moment aan: iedereen probeert nog gauw zijn lopende zaken af te ronden en werkt zich drie keer over de kop, alsof er na de zomervakantie geen tijd meer is om nog verder te werken.
Mails, urenlange vergaderingen, terwijl langzaam de gedachten afdwalen naar dat moment dat je in de auto stapt en koers zet richting zee, waar vaak het tweede huis al mare staat te wachten om betreden te worden.
Vakantie all’italiano
Ja, wat houdt het dan eigenlijk in om op z’n Italiaans vakantie te vieren? Wat doé je dan? Nou zou het generaliserend zijn als ik schrijf dat íedere Italiaan zo op vakantie gaat, maar de meesten doen echt helemaal niets.
Ze staan ’s ochtends op hun gemak op, ontbijten in de bar en halen boodschappen voor de lunch of gaan naar het strand. Terwijl de lunch wordt voorbereid door aangesloten familieleden wordt er wat gezwommen.
Rond lunchtijd gaat iedereen weer terug naar huis om daar een heerlijke pasta of andere fijne lekkernijen te eten om daarna vooral lekker uit te rusten, want ja, zwemmen, slapen en eten is een zeer vermoeiende bezigheid.
Vervolgens gaan ze na een dutje (vaak ook wel onder de parasol op het strand, want direct gaan zwemmen na het eten zit er toch niet in volgens de Italiaanse gezondheidskenners), weer lekker naar zee waar ze blijven tot zonsondergang. Om vervolgens (ja!) weer te gaan eten en daarna heerlijk over de boulevard te flaneren en zich vooral te zien met vrienden en kennissen.
Ons kent ons
Het leven aan zee is een ‘ons kent ons’-gebeuren. Vaak komen dezelfde mensen er al generatie op generatie, omdat ze een eigen huis hebben of het appartement huren in het complex waar hun ouders en grootouders dat ook al deden.
Zo zijn hele generaties met elkaar opgegroeid en zien ze elkaar alleen in de zomer, want het Italiaanse leven is wel zo ingericht dat de verschillende clubjes elkaar door het jaar heen niet echt kruisen.
Als je elkaar kent van zee dan ga je daar met elkaar om en wanneer je elkaar toevallig in de stad tegenkomt, groet je alleen en loop je weer verder.
In sommige gevallen (ik spreek voor Toscane en Florence) is het zelfs zo duidelijk dat als je elkaar niet in je clubje tegenkomt er niet wordt gegroet, maar vaak wordt genegeerd. (Ik spreek uit ervaring, een zeer aparte gewaarwording als je dan vrolijk op iemand afstapt die vervolgens dwars door je heen kijkt).
Italianen naar het buitenland
Dat is weer een heel andere inslag. Want de thuis-blijf-Italiaan gaat voornamelijk voor eten en zee, waar de ik-ga-op-reis-Italiaan juist meer (georganiseerd) op (verre) reis naar het buitenland gaat.
Brazilië, Indonesië, Peru, China: vaak willen Italianen echt wel iets zien van de wereld. Cultuur snuiven, twee weken rondreizen, anders eten (en daar soms een beetje over klagen), foto’s maken en actief de vakantie door. Een schril contrast dus met hun thuisblijvende medebewoners.
Doet me denken aan twee vrienden van me die verleden jaar naar China zijn geweest. Dat was een happening voor ze: twee jonge Italianen die vrijwel hun hele leven in de Versilia op vakantie zijn geweest en dan ineens koers zetten naar Peking en Hongkong. En wat waren ze onder de indruk (maagklachten en af en toe slecht eten daargelaten)!
En wat doet de import-Italiaan dit jaar?
Wellicht vind je het leuk om te weten of kan ik je nog ergens mee inspireren.
Ik zit dit jaar te twijfelen tussen een week bij vrienden in Abruzzo of een week bij vrienden in Trento. Zee of bergen. En ik neig erg naar de zee, net zoals mijn landgenoten.
Witte wijn, vis, zon, fijne muziek en vooral even anderhalve week van boeken lezen, uren slapen en proberen om niet te denken aan alle dingen die ik nog moet, kan en wil gaan doen in de tweede helft van het jaar.
Meestal zet een rustperiode juist weer zoden aan de dijk om na te denken over de toekomst en dat kan verhelderend en eveneens vermoeiend zijn.
Mijn missie dit jaar is dan ook om even in het ‘nu’ te zitten, te zijn en daar van te genieten. Aan de omgeving en de entourage zal het in ieder geval niet liggen.
Nu mijn vakantieknop nog om en aftellen richting 10 augustus als ik net als mijn slager, bakker, de mensen in de kantoren en de snuisterijenwinkels het bordje omdraai en vrolijk roep: chiuso per ferie.
Comments