Reinout Bosman
Het is zondag en in de late namiddag besluit ik de klim te maken naar mijn lievelingsplekje in Florence: de San Miniato al Monte, de witte Kerk waar het uitzicht over de stad het mooiste is. Graag ga ik daar zitten en de mensen in de nabije omgeving observeren. Het is een bont geheel aan kussende stelletjes, gearmde ouderen die samen een vast rondje lopen, moeders en vaders met jonge kinderen en een aantal zwetende toeristen die hun conditie op de proef hebben gesteld om hijgend en kreunend de top te bereiken.
Terwijl ik op mijn gemakje aan kom lopen, zie ik op een bankje een ouder koppel zitten. Ik schat haar een jaar of 80 en hij is iets jonger. Ongeveer 75. Ik ga naast ze zitten en groet vriendelijk. Ze zitten hand in hand en terwijl hij een haar uit haar gezicht strijkt, kijkt zij hem met een zachte en warme blik aan.
‘Ja, dat zit nog altijd goed en diep,’ mompel ik. Ik kan niet anders dan ze complimenteren met hun geluk en zeggen dat ze een mooi stel zijn. Iets wat in Italië overigens de gewoonste zaak van de wereld is: hoe vaak zie je hier op straat een onbekende in een kinderwagen kijken en de moeder complimenteren met haar prachtige zoon of dochter. Als je iets mooi vindt, moet je het gewoon zeggen.
Het koppel schiet in de lach na mijn opmerking en de man kijkt me trots aan: ‘En dat mooie stel zijn wij al bijna 60 jaar!’ Voordat ik kan vragen hoe oud ze zijn, vult zijn vrouw hem aan: ‘Ja, want ik was 22 toen ik hem leerde kennen en hij was toen nog een groentje van 17 jaar. En een groentje is het nog steeds naast zo’n ouwetje als ik, haha!’
Het ultieme geheim voor een goede relatie
De vrouw klopt zachtjes op de knie van haar man, terwijl ik ze vraag wat hun geheim is voor een lang liefdesleven. ‘Tja,’ zegt de man. ‘Zij denkt dat ik met haar getrouwd ben, maar zij is dat met mij. Je moet de vrouw altijd het gevoel geven dat ze boven je staat en dan zelf beter weten. Komt het altijd goed.’
Hij knipoogt terwijl zijn vrouw wederom in de lach schiet. ‘Nee, nee,’ zegt ze zacht. ‘Het geheim is dat je elkaar accepteert zoals je bent. Je kent elkaars ongemakken; elkaars plussen en minnen. Dat is alles. Verder hoef je niets van elkaar, slechts van elkaar te houden en erover in gesprek te blijven. De jongeren van vandaag de dag willen elkaar steeds meer veranderen. Kan ook niet anders, want we worden overspoeld met allerlei perfecties en idealen om na te streven. Wat vergeten wordt is dat je daardoor niet meer ziet hoe perfect je bent in je eigen vorm.’
Haar echtgenoot knikt instemmend: ‘Ja,’ zegt hij op rustige toon. ‘Iedereen zijn eigen pad met uitdagingen en geluksmomenten. Alleen is het in een relatie wel zaak dat je van elkaar weet op welk pad je wandelt. En hoe dat pad eruit ziet. Als je die kennis hebt, is er niet zoveel aan de hand om je relatie goed te houden. Tuurlijk hebben we nare dingen meegemaakt; sterker nog, er zijn genoeg redenen geweest om uit elkaar te gaan. En gelukkig altijd weer één reden meer om bij elkaar te blijven. Want één ding weten we wel: zolang we elkaar laten zoals we zijn, gaat het goed.’
Gebroken harten
Iets verderop zien we een jong stelletje lopen. Duidelijk in paniek en niet wetend wat ze met elkaar aan moeten. ‘Maar jij gaat ook om met die andere kerel. Ik ben klaar met je!’ schreeuwt de jongen tegen het meisje, terwijl het meisje hard begint te huilen en kermt dat ze echt niet zonder hem kan, omdat haar leven dan over is. (Graag maak ik je hier deelgenoot van het fenomeen ‘Groots en meeslepend zult gij leven’ en het andere fenomeen ‘De jaloerse Italiaan’). En terwijl hij boos wegloopt, stort zij in elkaar van verdriet op het bankje naast ons. De man staat op en loopt met een papieren zakdoekje in zijn hand naar haar toe. ‘Jongedame, door die dikke tranen kan niemand meer zien hoe mooi je bent. Kijk, een zakdoekje.’
Het meisje snuit luid haar neus en begint rustiger te ademen. Mijmerend kijkt ze naar het uitzicht en mompelt in zichzelf dat haar leven nu echt wel voorbij is en dat haar gebroken hart nooit meer heelt. (Ik miste op dit punt alleen nog de dramatische vioolklanken uit een stuk van Ennio Moricone, hoewel iedereen een ‘gebroken hart’ begrijpt).
Het koppel naast me kijkt elkaar verliefd aan en dan kijken ze samen naar het meisje. ‘Weet je lieverd,’ zegt de dame, ‘je bent nog jong. Geloof me, het is allemaal niet zo ingewikkeld. Die jongen was toch niet de ware voor je, anders had hij niet tegen je geschreeuwd. Dan was hij niet zo jaloers geweest en dan had hij je nu niet verlaten. Laat het los. Het komt wel goed met je.’
Tante belle cose!
Ik besluit het tafereel te laten voor wat het is en nog even langs een vriend te gaan die in de stad woont. Ik wens het meisje sterkte en veel geluk; de dame en heer geef ik een hand. ‘Dag knapperd,’ zegt de vrouw tegen me, terwijl ze naar me knipoogt. ‘Jouw geluk staat ook allang op je te wachten. Even goed om je heen kijken, want het is er al. Tante belle cose, auguri!‘
Glimlachend daal ik de trappen af en beweeg me richting de Arno. Al wandelend denk ik nog na over de woorden van de dame, het Grootse en Meeslepende Italiaanse leven en de functie van de liefde in dit geheel. Een kleine glimlach kan ik dan ook niet onderdrukken als ik zie hoe de zon langzaam ondergaat en de stad wordt gesierd door een bont kleurenpalet.
Er is hier genoeg om van te houden, door geraakt te worden en in alle intensiteit te beleven. En mocht je dat even niet ervaren, dan zorgen mijn markante landgenoten wel dat dat gebeurt.
Foto uitzicht over Florence: Wikimedia
Comments