Column: te voet naar Rome – deel 7

Een bergrug van 1.100 meter hoogte, een wintersportplaatsje en toen stond ik toch nog opeens vrij onverwacht voor de Zwitserse grens. Bij de twee douanegebouwtjes was in geen velden of wegen een mens te bekennen. En… alsof ze het erom deden: vlak over de grens gloorde een terrasje met twee kleurige parasols. Ik slaakte een zucht van verlichting. Nu even twee weken het ‘schone en keurige’ Zwitserland door, schreef iemand. Ja, dat is inderdaad helemaal Zwitserland, keurig en schoon, maar wat heb ik daar nu even behoefte aan!

De huizen in de eerste Zwitserse plaatsen, Auberson en Sainte Croix, hadden mooie pasteltinten en gekleurde luiken. Het zag er allemaal zo veel fleuriger uit dan dat trieste stuk Frankrijk van de laatste zes weken. In de eerste de beste plaats kon ik al uit zeker drie horecagelegenheden kiezen en hoefde ik niet ongelukkig in de berm mijn broodje te eten met het risico dat mijn tenen eraf werden gereden.

De eerste pelgrim

Ik was amper de grens over, of daar kwam-ie: de eerste pelgrim naar Rome. Een oudere Belg in kanariegele wieleruitrusting op een sportfiets. ‘Rome?’ vroeg hij. ‘Ja, ik ben op weg naar Rome.’ Ik vroeg waarom hij deze reis ging maken. Hij zocht rust, zei hij. Hij was twee jaar geleden al eens naar Santiago de Compostella gefietst. ‘En?’ vroeg ik met een angstig voorgevoel. Het was één grote desillusie geweest, vertelde hij. Hij was ontzettend afgeknapt op zijn mede-pelgrims. Allemaal profiteurs en rotzooimakers. Nee, hij ging nu maar eens de Via Francigena proberen. Hij groette en weg was-ie.

De Zwitserse k(r)ant

Ik zette deze weinig inspirerende mede-pelgrim maar gauw uit m’n hoofd en dook een patisserie in Auberson in. Terwijl ik m’n thee dronk, bladerde ik door de plaatselijke krant. Grappig zoals binnen een paar kilometer de focus van de krant totaal was veranderd. Geen Sarkozy meer of Martine Aubry, maar: ‘Eén op de twee Zwitsers zakt de eerste keer voor zijn rijexamen’ en ‘Zürich opent opvangcentrum voor gescheiden mannen’ waren enkele van de verhalen die op de voorpagina van de krant 24 Heures stonden.

Zwitserland zonder minaretten

Na dit intermezzo zette ik koers naar Sainte Croix, eindpunt van deze dag. Op zoek naar een hotel was ik ergens een gebouw binnengestapt. Ik probeerde een deur waarvan ik dacht dat-ie toegang gaf tot het hotel ernaast. Maar ik stond opeens in de woonkamer van een oude dame. Ze schrok niet eens. Integendeel, ze vroeg meteen of ze me iets te drinken kon aanbieden.

Ze bleek de weduwe van een Nederlander en ze had aan mijn erbarmelijke uitspraak meteen mijn herkomst herkend. En zo zat ik op mijn eerste middag in Zwitserland met een wildvreemde Zwitserse dame koffie te drinken.

Op een gegeven moment dacht ik: even vragen wat ze van het minarettenverbod in haar land vindt? Ze vond dat een uitstekend besluit. Moslims mochten best een eigen gebedsruimte hebben, die hebben ze hier ook, maar dan wel zonder minaret. Dat was toch geen gezicht in het Zwitserse landschap.

Er was geen speld tussen te krijgen, het was geen kwestie van wennen, het hoorde hier gewoon niet. Punt. Bij het afscheid bood ze me een slaapplaats aan voor als ik niets kon vinden.

Hét hotel van Sainte Croix bleek het Hôtel de France. Voor de ingang stond een grote bus, binnen in de hal stond zo ongeveer heel gepensioneerd Zwitserland. De kans dat hier nog een kamer overbleef, leek me uiterst gering, maar ik had geluk. Volgens de hotelier kreeg ik de allerlaatste kamer voor 68 euro of 105 Zwitserse francs.

Via deze bedragen probeer ik nu nog steeds te achterhalen hoeveel ik voor een drankje of mijn eten betaal, het bedrag in euro’s is volgens mij de helft van het aantal francs en nog wat extra. Ik vrees dat de Zwitserse franc geen positieve uitwerking op mijn financiën gaat hebben.

Zwitserse bejaarden

Vanavond zat ik in een bomvolle eetzaal te eten. Drie lange tafels met Zwitserse bejaarden. In hun grappige ‘Schweizerdeutsch’ hadden ze lol voor tien. Op de één of andere manier moest ik denken aan al die bussen met bejaarden die ik hier in Zwitserland altijd tegenkom, op weg naar Italië, bij het Vierwoudstedenmeer. Al die witte bolletjes, zittend op bankjes langs het water, kijkend naar de bergen aan de overkant. Ieder vergezicht is als een ansichtkaart.

Zwitserland is een vakantieland dat zich uitstekend leent voor oudere mensen. Het is klein en overzichtelijk, alle faciliteiten zijn aanwezig en het landschap kun je op veel plaatsen zittend bekijken. Maar nu doe ik natuurlijk al die wandelaars en bergbeklimmers tekort die Zwitserland van een heel andere kant kennen. Binnenkort hoor ik daar zelf misschien ook wel bij.

Wordt vervolgd…