Column: van huis naar thuis

‘Jíj naar Italië? Je walgt van pasta, houdt niet van pizza en helemaal alleen het vliegtuig instappen is al helemaal een drama.’ Dat wordt zomaar tegen je gezegd, maar het was de waarheid. Een halfjaar naar Italië was in mijn geval een mededeling waar de meeste mensen een grap van maakten, maar het was toch echt zo, en ik ging. Iets met veni, vidi, vici maar dan anders. ‘En wat ga je er eten dan? Bruine boterhammen met kaas?’ Nou, Italië is wel meer dan alleen pizza, pasta en knappe mannen.

Ik maak soms gekke dingen mee, waar ik meestal zelf voor zorg, maar toen ik besloot om een halfjaar naar Italië te vertrekken had ik bijna iedereen in mijn nabije omgeving tuk. Het begon allemaal na mijn havo-examen en aan het begin van mijn nieuwe studie.

Uit het ritme

Even een terugblik: ik deed in plaats van vijf jaar, zes jaar over mijn havo-carrière en had er na dat zesde jaar dus wel een klein beetje genoeg van. Toch begon ik aan een nieuwe opleiding omdat dat mede door school werd geadviseerd. Een tussenjaar zou ervoor zorgen dat ik uit het ritme zou raken en dat zou geen goed idee zijn. Vol goede moed begon ik aan een opleiding Engels, maar ik wilde op reis! Na een poosje wikken en wegen gebeurde het: ik stopte met de opleiding en ik ging.

Au pair in Italië

Ik wilde graag ergens naartoe waar het warm was en niet te ver weg om in geval van nood makkelijk terug naar huis te kunnen. Ik was in mijn ouders’ (en mijn eigen) ogen nog maar een ‘klein ding’. Om helemaal alleen op de bonnefooi ergens naartoe te gaan leek ze geen goed idee. Daarom koos ik voor de middenweg: au pair in Italië. Daarover hoor je trouwens vaak de meest magische verhalen hoort met enorme huizen, de meest luxe levens en elke dag één groot feest.

Welkom

Ik belandde in een echt Italiaans gezin met twee kindertjes, een jongen en een meisje, twee honden, een kleine en een grote, twee ouders, een vader en een moeder en veel, héél veel andere familieleden. Vanaf dag één voelde ik me er thuis en welkom. Ik zette voet op Italiaanse bodem en het voelde vanaf de eerste seconde meer als mijn thuis dan Nederland.

Ciao en grazie

Een uur na mijn aankomst in Italië sprak ik ineens Italiaans, ciao dit en grazie dat, en reed ik samen met mijn nieuwe familie, door een landschap dat zo in de Nederlandse pizza- of pastareclames kon. Mamita blèrde, inclusief het Italiaanse handje, door de telefoon om het plaatselijke restaurant te laten weten dat we eraan kwamen. Op de achterbank zaten mijn nieuwe broertje en zusje me met grote ogen aan te kijken. Ze vroegen me in hun beste Engels of ik het ook warm had. Warm niet, maar met die 15 graden aan het eind van januari zou ik de laatste momenten van de winter wel doorkomen.

Nog steeds rijdend door het reclamelandschap naderden we een vervallen kerkje. Voor ik het wist stond ik binnen Italiaanse psalmen mee te zingen alsof ik elke zondag, drie keer, vooraan in de kerk zat. Nadat we allemaal onze hostie gehaald hadden, en ik op bijzondere wijze ingewijd was in de familie, reden we door naar het restaurant waar de pasta al klaarstond. Daar werd ik door de complete familie op traditionele wijze verwelkomd. Ze riepen luidkeels ‘Martina, Martina!’

Binnen 24 uur was niet alleen mijn naam veranderd, maar ook mijn smaak. De pasta was heer-lijk. Ik was thuis en mijn avontuur als au pair in Italië begon!

Foto’s: Martine van Groenigen