Manja Aalderink
Zo is er niets aan de hand en zo zit je middenin een uitbraak van het coronavirus. De eerste besmettingen werden afgelopen vrijdag geconstateerd in de regio Lombardije, in het dorpje Codogno ten zuidoosten van Milaan. Kort daarop ontdekte men in de regio Veneto ook een 78-jarige man met het coronavirus onder de leden in het dorpje Vo’ Euganeo in de provincie Padua. En daar zitten wij in Verona nu net midden tussenin.
Dus wat ga je dan doen? Toen we zagen dat er 11 gemeenten in quarantaine waren geplaatst en er afbeeldingen van lege supermarkten in de buurt van Milaan op het nieuws begonnen te verschijnen, besloten wij zondagochtend ook maar wat extra inkopen te gaan doen.
Pasta, rijst, olie, wc-papier, tomatensaus en ander blikvoer: het kan geen kwaad om daar wat extra van in huis te hebben. Alleen waren we blijkbaar de enigen die dat dachten. Waar wij onze kar helemaal vol hadden geladen met houdbare producten, rekenden de andere klanten een zak croissantjes af, hooguit een klein mandje met wat verse groenten en pasta. Van paniek was hier dus nog helemaal geen sprake.
Verbazingwekkend, want de Italianen die wij kennen zijn vaak de eersten die roepen dat ze ziek zijn geworden van een openstaand raam of doordat ze buiten hebben gelopen met nat haar. Ik vroeg onze buurman hoe hij erover dacht en terwijl hij rustig nog een trekje nam van zijn sigaret zei hij: ‘Als het virus al ten westen van Verona is en ook al ten oosten, dan is het ook al lang hier. Daar is niks aan te doen.’
Ik vertelde dat wij naar de supermarkt gingen om een voorraadje aan te leggen, maar dat idee sprak hem niet per se aan. Hij zou vandaag of morgen ook nog wel even naar de supermarkt gaan, maar niet om te hamsteren. Hij vond het vooral jammer dat de voetbalwedstrijd van zijn team Hellas Verona niet door kon gaan.
Geen paniek, maar vooral gelatenheid dus. In een video op nu.nl zegt een Italiaan die in de quarantaine-zone woont: ‘Se deve venire il momento per morire, morire, basta. Cosa devi fare?‘ Als het moment gekomen is om dood te gaan, dan ga je dood. Wat kun je eraan doen? Misschien een beetje fatalistisch, maar de mensen hier in de buurt lijken er niet heel anders over te denken. Buiten de quarantaine-gebieden heb ik nog niemand gezien met een masker en het leven gaat gewoon door, al is het in aangepaste vorm.
In de kerken wordt voorlopig geen mis gehouden, maar ze zijn wel open voor individueel gebed. Schooltripjes worden afgezegd, bussen rijden een aangepaste dienstregeling en zelfs het wereldberoemde Carnaval van Venetië is onderbroken.
De kinderopvang, scholen en universiteiten zijn deze week gesloten om in ieder geval besmetting onder kinderen en jongeren te proberen te voorkomen. Zo’n ingrijpende maatregel is dat eigenlijk niet, want de meeste scholen hadden deze week toch al voorjaarsvakantie. De onderzoekers op de universiteit mogen in principe wel hun werk blijven doen, maar velen kiezen er toch liever voor om thuis te werken. De universiteit ligt er dan ook nogal verlaten bij.
Inmiddels is het maandag en blijkt dat de schappen van bepaalde producten in de supermarkt wel wat leger zijn dan normaal. Bij de appels, mandarijnen, pasta, polenta en rijst ligt nog wel voldoende, maar zo vol als normaal is het niet.
Het lijkt iets rustiger te zijn op straat en iets drukker bij de supermarkt en de farmacia, maar echt een groot verschil is er niet. Kinderen spelen in het park, de vogeltjes fluiten en wij doen gewoon wat de overheid ons adviseert: mensenmassa’s vermijden, goed je handen wassen en vooral rustig blijven.
Comments