Martine van Groenigen
Wat sloten we vorige keer af met een cliffhanger, weet je het nog? De vaccinatie en Angelo die maar niet terugbelde. Paniek alom en dat in het rustige domani domani-leventje in Puglia. Maar ja, helaas gaat het Italiaanse leven hier toch niet zo langzaam en zijn we alweer over de helft van ons Pugliese verblijf! De afgelopen maand vloog voorbij, had vele ups en een aantal downs en o ja: de eerste gasten kwamen. We ontwikkelden onszelf al bijna als ware B&B-eigenaren. Lees je mee?
Biggest pharmacy of Europe
Och ja, Angelo. Amore mio. Met het zweet tussen de bilnaad reden we 3 dagen na onze vaccinatie terug naar Angelo in het klooster op de berg in Ostuni. We hadden onze boostervaccinatie dan wel gehad, maar bevestiging noch een QR-code gekregen. En in 2G -and Italië is dat geen goede combi. Dus daar gingen we!
Mijn pleegvader in Verona leerde me ooit dat men, zodra je je onder Rome begeeft, nooit zal bekennen dat ze je ergens eerder hebben gezien als het om zakelijke dingen gaat. Ik had mij dus figuurlijk al voorbereid op het ergste.
Eenmaal aangekomen bij de vaccinatielocatie mochten we, na enige uitleg, direct door naar Angelo. ‘PREGO!’ riep hij luid. Opnieuw de uitleg: we zijn hier eerder geweest voor de prik. ‘Sì, jullie zijn de Nederlanders.’
Terwijl Angelo luidkeels ‘Ah, Amsterdam! The Holland. Biggest pharmacy of the Europe,’ roept, vinden wij het allang goed en lopen we mét bevestiging als trotse pauwen naar buiten. Het is gelukt. En snel. En Angelo herinnerde ons nog en bevestigde dat. Misschien had hij gehoopt op wat exotisch gras als dank.
Eind goed, al goed
Na de bevestiging, kwam het volgende euvel: dit omzetten tot de QR-code. ‘Ach,’ dachten wij. ‘Het zal zo ook wel lukken met dat papiertje.’ Gelukkig was daar ineens een helpende hand in mijn Instagram-inbox (Pieter, bedankt!) die een website doorstuurde om een QR-printje te krijgen.
Codice fiscale invoeren, die hebben we ten slotte niet voor niks aangevraagd, en voila! Daar was ons zwart-witte prentje om ons Italiaanse leven weer te vervolgen. En dat hebben we dan ook goed gedaan.
Koffietjes, pasticiotti, wijntjes, Aperolletjes, pizza’s (met pizza’tjes houd ik natuurlijk iedereen voor de gek): alles ging via de QR-code en telkens kregen we een groen scherm. Eind goed, al goed.
Plunderen, prosciutto en prostitutie
Met alle gemak van dien vervolgden wij ons Italiaanse leventje. Het was tenslotte tot voor kort ook nog niet echt lastig, dus vervolgen was geen zware klus. Maar ja, iemand moet het doen (knipoog). Met onze eigen ‘tourguides’ en ondertussen ook dierbare vrienden van de Casa Tranquilla ontdekten we steeds meer verschillende prachtige plekken van Puglia.
Ze lieten ons Monopoli zien, wij werden verliefd en gingen de dag erna weer. We werden meegenomen naar een verlaten (maar echt verlaten) camping en wij zagen er wel potentie in. En namen – heel stiekem – een achtergelaten foto van oma mee naar huis. Ze stond er ook zo alleen.
De camping bleek later een triest verhaal met belangen van Italiaanse baasjes, de gemeente en mensen met hun jeugd op een camping. Ook stonden er op het meenemen – en dus plunderen (!) – van spullen, bleek later, fikse straffen. Oeps.
Oma in de kast op de verlaten camping in Puglia Oma van de verlaten camping veilig bij ons
Ervan uitgaande dat de gemeente Ostuni niet meeleest en anders blij is dat oma veilig is, kan ik dat hier wel – tussen ons – vertellen. Anderhalve week later hadden we weer een schoolreisje met het clubje: met de trein naar Lecce. Koffietjes op een terrasje en vooral slenteren door de stad.
Links ‘oh, wat een mooie boom’, rechts ‘och, daar zou ik ook wel willen wonen’ en weer links glurend door het raam ‘ach zo’n lieve kat!’ Een deurtje verder was een toch wel erg schaars geklede dame net aan het afrekenen. Een paar deuren verder nog een. Ja, zo krijgt zo’n lieve kat toch ineens een heel andere betekenis.
Proeven aan het leven als B&B-eigenaar
En door al die uitstapjes zou je bijna vergeten dat we hier ook nog zijn met een missie: zo’n B&B runnen, is dat nou wat voor ons? Onze eerste gasten arriveerden dagen later en dus gaven we onszelf allemaal nieuwe rollen.
Housekeeping, facilitair manager, tuinman, technische dienst en zelfs de front office kwam eraan te pas. Alles om de naam van de B&B natuurlijk hoog te houden, maar ook om het zelf zo goed mogelijk na te bootsen.
’s Avonds om 22.00 uur stonden we nog vers fruitsap te persen en ’s ochtends om 07.00 uur (niet te vroeg pieken) toverden we de woonkamer om tot een ware ontbijtzaal met pasticiotti, croissantjes en allerhande zoetigheden.
Daarna toverden we onszelf om tot ware reisleiding in Grottaglie om uiteindelijk op een terrasje te belanden, midden tussen een uitgaande uitvaart. Een opgelaten gevoel was hier een understatement.
Eenmaal terug thuis voegden we nog wat rollen toe aan onze functie als B&B-eigenaar. De een werd pool boy, de ander aperitivo chef. Wat later stond de een als chef-kok in de keuken terwijl de ander zich ontfermde over het entertainment.
En de dag erna weer hetzelfde riedeltje inclusief een bezoekje aan de markt. Want ja, dat kan natuurlijk níet ontbreken.
Afgelopen week stond er opnieuw een belangrijk bezoek op de planning: mijn vadertje. En wat blijkt: we hebben al wat geleerd. Bij het eerste bezoek stonden we elkaar in de weg tijdens de bereiding van het ontbijt.
Afgelopen week was ik chef ontbijt. Bij het eerste bezoek betrapte ik mijzelf op de gedachte: ontbijt maken vind ik eigenlijk niet zo leuk. Maar. De eerste keer was het ontbijt, op het sap na, ook meer een ‘opwarmontbijt’, en daar haalt een mens niet veel voldoening uit.
Dat moest anders. En ja hoor: afgelopen week was ik helemaal in mijn sas als chef ontbijt. Dat belooft wat!
Het nachtleven wordt steeds wilder
Naast ons leven als B&B-eigenaren in spe, hebben we ook nog een kroost te verzorgen. In het vorige verhaal las je al dat een van de kippen helaas van ons heen was gegaan. En ook de moestuin deels aan gort was door – wat we toen nog speculeerden maar nu zeker weten – vossen.
De kippen leggen zoveel eieren per dag – we brengen er een paar naar de buurvrouw Als dank voor de eieren krijgen we taart van de buurvrouw terug Links de tette delle monache, rechts koekjes van de buurvrouw – het waren er zoveel
Afgelopen maand is het er, en dit schrijf ik met grote schaamte, niet beter op gegaan. Ik zal je de details besparen, maar iets met een hond en een kip en een vos en een kip. En daarna een roedel vossen en een omsingeling om het terrein.
Dat het nachtleven hier wild is, daar waren we ondertussen wel achter, maar afgelopen week bevonden we ons ’s nachts in een gigantische kindercrèche.
Het kroost wordt goed vertroeteld Cassettebandjes tussen de palmen
Tot toen dacht ik nog dat vossen stoere dieren waren met een laag gebrul. Toch zijn ze erg gedaald op mijn ‘stoere, enge dieren-ladder’ toen ik erachter kwam dat ze krijsen als peuters die willen eten of in hun luier hebben gekakt.
Tsja. Als je dieren van een ander doodbijt en daarna in een prikkende cactus neerlegt, is dat natuurlijk ook wel erg peuterachtig gedrag.
Comments