Martine van Groenigen
Wat gebeurt er op het moment dat je 3 maanden huis en haard inruilt voor ‘de plek waar je ooit naartoe wilt emigreren?’ Je komt terug met mooie verhalen, nog mooiere ervaringen, bijzondere vriendschappen en vooral veel souvenirs. Maar daarna? Dan kom je erachter dat je ‘gewone’ leventje eigenlijk ook best goed is. Toch?
Inhoudsopgave
Geen bericht, goed bericht
Het is alweer even geleden dat je voor het laatst kon lezen over onze emigratieavonturen. Eind maart kwamen we terug na onze 3 maanden durende proefemigratie en waren we vol verwachting van een eventuele bar die gekocht zou worden of niet.
In het vorige verhaal las je al dat we naarmate we terug naar het noorden reden, bij elke kilometer de droom verder door onze hand sijpelde als zacht zand. De afstand werd te groot en we besloten het niet te doen.
Spijt is verstand dat te laat komt
Vooral ik dacht – op het moment van besluit – hier gaan we spijt van krijgen. Een paar dagen had ik inderdaad een onrustig gevoel. Want dromen moet je altijd achterna gaan door in het diepe te springen en terug de draad oppakken in mijn Nederlandse leven was iets waar ik nog geen trek in had.
Die bar die was een soort houvast om terug te keren naar ‘mijn’ Italië. Ik had Nederland ten slotte toch niet gemist. Mijn vrienden en familie? Net zo min (sorry) en dan had ik het nog niet eens over dat troosteloze weer in april.
Langer terug dan geweest
Ondertussen zijn we bijna een halfjaar verder en zijn we dus 2 keer zo lang terug in Nederland als dat we weg zijn geweest. Je denkt misschien: die is sinds dat ze terug is, bezig haar volgende bezoek te plannen. Iedereen vraagt ons dan ook: hoe is het met de Italië-plannen? En om daar kort en bondig over te zijn: die Italië-plannen liggen ergens in zo’n rommellade waar je pas in gaat kijken als je iets echt níet kunt vinden. Ver weg dus.
Het kan altijd nog
Ik hoor je denken: en dat 10-jarenplan, die droom, die haast? Inderdaad, het was in het begin ook echt wel even onwennig. Een maand heb ik dag in dag uit gedacht: ik wil terug. Maar op een gegeven moment ging dat voorbij. Er dienden zich nieuwe leuke opdrachten aan, er werd een nieuwe baan gevonden en de zomer brak aan in Puglia. En man, man, man, wat waren we – als we naar foto’s keken – blij dat wij niet 2 van die mieren waren op het strand van Polignano. Dit is dus wat ze bedoelen met een seizoensgebied.
Door met dromen
Het begint wellicht wel door te schemeren uit mijn verhaal, maar ons Italië-avontuur staat op dit moment écht op een laag pitje. Want naast dat ik erachter kwam dat een B&B niet mijn koppie thee is, heb ik nu toch ook mijn bedenkingen bij Puglia.
Ik geef toe, het aantal keren dat iemand in januari tot en met maart tegen ons zei dat het ‘in de zomer toch écht veel leuker is dan ’s winters’ kan ik niet eens meer tellen, maar toch trekt het niet. De bestemming is daarom dus ook nog wankel.
Begrijp me niet verkeerd
De rust die ons Italië-avontuur mij heeft gegeven als het om mijn eigen emigratie gaat, is heerlijk. De haast die ik van tevoren (en in Puglia) had, was denk ik niet gezond. Dat barretje dat voor het grijpen lag, is vast om de redenen die wij niet wisten – en waar we wellicht nooit achter waren gekomen voor de koop – nog steeds niet verkocht.
En nou ja: in Nederland is het eigenlijk ook best prima toeven, nietwaar? Toch blijft de droom en zeg ik sinds kort als men meer wil weten over de droom: ‘Ik word wel oud in Italië, maar wanneer ik vertrek? Dat staat nog niet vast. 5 jaar, 10 jaar, 20 jaar.’ We zullen zien, maar de droom en de wil die blijft.
Op zoek naar jouw verhaal
En daarom, je raadt het vast al, ben ik weer op zoek naar Nederlanders en Vlamingen die geëmigreerd zijn naar Italië. Niet om mijn eigen droom nu weer aan te wakkeren en haast te maken (nee hoor, die domani-domani-het-kan-altijd-nog-rust bevalt me top), maar gewoon om verhalen en ervaringen te delen.
Onderling, maar ook voor de lezers van Dit is Italië. Met of zonder B&B of ander bedrijf. Met of zonder positieve verhalen. En met of zonder een vooraf duidelijk plan. Iedereen is welkom. Ik ga heel graag met jullie in gesprek en ben benieuwd naar alle leuke verhalen die me weer rond de oren zullen komen.
Weet je die serie van vorig jaar nog? Zo kon je al lezen over Rob en Monique die vlak voor de pandemie emigreerden naar Puglia, net als Wietske en Pieter die ook de pandemie in hun San Fedele Intelvi ervoeren. Vertrok Benjamin naar Toscane en de Amalfikust om zijn Vespatourbedrijf op te zetten. Verhuisden Yolanda, Rob en Quyaro naar een gehucht bij het Comomeer en ontmoetten we Joyce en haar Italiaanse vriend die hun leven leiden nabij Florence. Voorbeelden genoeg, maar jij kunt nu ook jouw verhaal doen!
Hoe dat dan te werk gaat? We gaan met elkaar in gesprek via een online meeting. Eerst een keertje om even kennis te maken en kort te praten over wie jullie zijn, waar jullie wonen en de belangrijkste punten. Mocht de babbel goed zijn en haal ik al genoeg info uit het eerste gesprek, dan maak ik daar een verhaal uit op.
Zo niet, dan kan het zo zijn dat we elkaar 2 keer spreken. Helemaal gezellig! Daarna ga ik aan het schrijven en zodra het verhaal klaar is krijgen je het verhaal uiteraard (!) eerst zelf te lezen. Dan gaat er nog een schrap-en-aanpasronde overheen en pas daarna wordt het gepubliceerd. Geen roddels, juice en achterklap vol sensatie dus, maar leuke verhalen waar iedereen wat aan heeft.
Mocht je het nu leuk vinden om mee te doen, dan kun je mij bereiken via Dit is Italië of rechtstreeks op martine van groenigen [at] gmail [punt] com.
Comments