Martine van Groenigen
‘Wij hebben trouwens ook kennissen die voor een paar maanden oppas zoeken voor hun B&B…’ ontvang ik op 17 augustus als whatsappbericht van Rob. Ik zit in de tuin bij vriendinnen en op dat moment bespreken we net hoever mijn vriend Pim en ik zijn wat betreft dé emigratieplannen.
We hadden wel besproken om van het voorjaar een aantal maanden door Italië te reizen om te kijken waar we zouden kunnen en willen wonen, maar dat het zo snel zou gaan… Dat had niemand ons verteld.
Even terug naar het begin
Misschien had je het al wel gemerkt. De Dromen, Durven, Doen-reeks, waar ik je maandelijks mee zou nemen in onze emigratieplannen, stond eventjes on hold. Want elke maand over een 5-jarenplan schrijven… Tsja, daar zou iedereen op een gegeven moment op uitgekeken zijn. Zelfs ik.
Op het moment dat er spraakmakende dingen op de planning stonden, zou ik de draad weer oppakken. En dat moment is nu.
Kun je je het Groeten uit de Laars-verhaal van Rob en Monique in Ceglie Messapica nog herinneren? Ze vertrokken begin 2020 naar hun prachtige trullo in de hak van de Laars en we hielden contact.
Dat Rob, toen ik hem afgelopen 17 augustus appte om te vragen hoe het met ze ging, zou veranderen in een ware matchmaker tussen ons en de B&B eigenaren, had hoogstwaarschijnlijk niemand verwacht.
Kunnen we morgen al?
We moeten het toch even hebben over het genot van deze digitale samenleving. Want ondanks dat het vaak ook veel haat en nijd met zich meebrengt, zit er toch ook zo’n fantastisch mooie kant aan.
Wie had, aan het begin van het digitale tijdperk, gedacht dat we ooit met onbekenden in contact zouden kunnen komen om een aantal maanden later min of meer vertrouwd met elkaar te zijn om op elkaars huis te passen? Ik denk niemand.
Enfin: of we voor een paar maanden naar Puglia willen verhuizen om op een B&B te passen. Misschien ken je me ondertussen een beetje en begrijp je dat ik het liefst gister nog was gegaan. Maar, uiteraard kunnen we niet zomaar alles achterlaten en naar Italië vertrekken.
Emigreren kun je toch echt leren
We noemen dit avontuur daarom onze proef-emigratie. Het is niet zo dat we halsoverkop kunnen vertrekken. Je wordt toch ouder en hebt de nodige verantwoordelijkheden.
- Zeggen we bijvoorbeeld onze huur op en vertrekken we echt op de bonnefooi, of kijken we naar andere opties?
- Kan Pim zijn werk meenemen naar Italië?
- Hoe vinden we een auto die ons 2.000 kilometer heen en terug kan brengen?
- Kunnen onze ouders zo lang zonder ons? – mijn vader had als het aan hem lag al 3 retourtjes geboekt en zit al in de stress, want ‘wat als ze blijven?’
Het zijn stuk voor stuk allemaal vragen die in je opkomen en ‘dingetjes’ die geregeld moeten worden. Maar… na een maand die in het teken stond van wikken, wegen, overwegen, blinde verliefdheid en gezond verstand kunnen we nu eindelijk mededelen dat we echt gaan proef-emigreren vanaf eind december!
Zien we iets over het hoofd?
En dus zitten we nu volop in de voorbereidingen. We staan op en gaan naar bed met de Duolingo-geluiden en hebben een heuse aftelkalender gemaakt die ons elke dag even met de neus richting Puglia zet.
Ik betrap mezelf er elke dag wel een aantal keer op dat ik zit te dagdromen over la dolce vita, dat dichterbij is dan ooit. Je denkt misschien: is dat allemaal niet wat overdreven? Het zijn ten slotte ‘maar’ 3 maanden. En weet je: jij hebt helemaal gelijk.
Maar als je een emigratie in je hoofd hebt waar niet beide partijen voor de volle 100% achter staan omdat er teveel onduidelijk is, is zo’n proef-emigratie dé uitkomst. Al moet ik eerlijk zeggen dat het eerst niet allemaal zo rooskleurig en makkelijk leek.
3 maanden uit Nederland vertrekken lijkt misschien kinderspel, want ‘je werkt toch thuis.’ En zo dachten wij ook. Tot het bericht kwam dat de Nederlandse kantoren her en der steeds een beetje verder ‘open’ mochten gaan en thuiswerken verleden tijd is. Daar hadden we even niet over nagedacht.
Het is geen vakantie
We moesten nadenken over korter gaan, logistiek andere opties of dit misschien wel helemaal aan ons voorbij laten gaan… Maar ondertussen waren wij al zo met ons hoofd in Puglia dat dat laatste zeker geen optie meer was. En daarnaast: de anderhalve maand gaan ook niet.
Na veel gekibbel, of noem het goeie discussies, kwamen we tot de conclusie dat anderhalve maand te veel als vakantie zou gaan voelen. ‘Even zes weken ergens anders werken, lang leve de lol en dan weer terug.’
En dat nu precies niet de bedoeling, want we moeten kijken of we in Puglia kunnen aarden. Aarden ja, de wierook en maanstenen zijn al ingepakt. Dus: 3 maanden wordt het.
Toen uiteindelijk de groene vlag omhoog ging, de plannen toch waren goedgekeurd én onze huisbaas het woord onderhuren toch wel opmerkelijk vaak in de mond nam, waren alle praktische, belangrijke, grotemensendingen in werking gezet of zelfs al geregeld.
Ik zeg het nog maar een keer
Toen ik aan deze columnreeks begon en hem de naam ‘Dromen, durven, doen’ gaf, dacht ik zelf: Martien, dat is té zweverig en echt een beetje fout. Maar keer op keer betrap ik mezelf erop dat je met een mindset (oh man, ik ga helemaal over op de foute termen) die ingesteld staat op ach-gewoon-doen-in-het-ergste-geval-komt-het-niet-goed toch de leukste dingen beleeft.
Want wie mij een maand geleden had verteld dat wij vanaf januari 3 maanden in het land van mijn dromen zouden wonen, had ik lacherig maar ook heel hoopvol aangekeken.
Andersom moet ik ook toch nog maar een keer zeggen dat liefde écht blind maakt en daarom mijn vraag aan de kenners op Dit is Italië: waar moeten we rekening mee houden met een reis naar Puglia in januari, februari en maart?
Kijk, dat we er niet in de 40 graden, bakkend in de zon zullen zitten, alla. Maar verder? Wat moeten we weten?
En, mocht er iemand zijn die een voetbalclub kent in de buurt van Ceglie Messapica of Ostuni óf iemand die een huis zoekt in Groningen voor 3 maanden: laat het ons weten!
Voor nu zeg ik tot volgende maand, waarin we hopelijk nog meer voorbereidingen hebben getroffen en de Duolingo-medailles niet meer aan te slepen zijn. De plicht roept: ik moet m’n dagelijkse lesje nog volgen.
Comments