Groeten uit de Laars deel 1: Rob en Monique in Ceglie Messapica

Leven van de zon, wie wil dat nou niet? ’s Ochtends opstaan, je cappuccino drinken op de veranda uitkijkend over je eigen vijgen- en olijvenboomgaard. Het is een korte samenvatting van het leven van Rob en Monique de Vries. In 2020 verhuisden zij naar Ceglie Messapica, de stad van de gastronomie, in de hak van de Laars.

Emigreren dankzij plakbriefjes

De reis van Rob en Monique brengt ons terug naar het jaar 2017. Rob heeft dan al langere tijd oog voor een emigratie dankzij zijn buitenlandervaringen in het verleden. Bij Monique is het nog niet zover. ‘We woonden in Amersfoort en ik had daar alles. M’n vrienden, familie, werk. Emigreren was nog nooit bij me opgekomen en zeker niet naar Italië. Wat moet je in een land waar je de taal niet spreekt dacht ik?’ vertelt Monique.

In 2017 gaat door gezondheidsredenen bij beiden de knop om. Ze gaan. ‘We zijn officieel in 2020 geëmigreerd, maar zeggen wel eens dat dat drie jaar eerder was. De reis begon voor ons al in 2017 dankzij alle voorpret,’ legt Rob uit. De grote beren op de weg van Monique veranderden in kleine, verlegen beertjes die af en toe eens achter een boom vandaan kwamen.

Hoe ze de emigratie voorbereiden? Kort door de bocht was de hele reis samengevat op één stuk papier. Zo’n groot papier met tientallen gekleurde plakbriefjes erop. Rob is de planner van de twee. De ene week hielden ze zich bezig met het briefje ‘bestemming’ en de andere week met het briefje ‘verzekeringen’. Alle begrippen waar aan gedacht of iets over uitgezocht moest worden, werden genoteerd op briefjes en onderverdeeld in verschillende segmenten. Dagen, weken, maanden en jaren gingen voorbij. Toen alle briefjes behandeld waren, en een prachtige woning gevonden was, begon voor Rob en Monique de reis echt: op naar hun huis en trullo in Ceglie Messapica.

Bloemetjes buiten zetten in Puglia

Verhuizen midden in een pandemie, het is even anders dan ‘normaal.’ Als de officiële dag van verhuizing, 8 juni 2020, aanbreekt, wordt Italië net iets malser in de maatregelen. Rob was een paar maanden ervoor al met een aantal vrienden gegaan om een van de twee tenten op het terrein op te bouwen. Grote, terracottakleurige glampingtenten voor familie en vrienden die langs willen komen.

Tot op de dag van vandaag is dat vanwege de reden die ik vást niet hoef te noemen, summier gebleven. Dat de wereld waar je je in begeeft op slot zit, bedenk je van tevoren niet. Er wordt ook in geen enkel ik-ga-emigreren-boek rekening mee gehouden. Het niet fysiek zien van vrienden en familie maakt het gemis voor Rob en Monique zeker moeilijker. ‘Gelukkig is iedereen tegenwoordig handig met Facetime, Skype of Zoom en spreken we vrienden en familie thuis bijna dagelijks,’ vertelt Rob.

Contact is nooit ver weg. Via groepen op Facebook vindt het stel de eerste Nederlandse kennissen in het land, maar ook de verhuizer. Een bloementransportbedrijf. Rob en Monique pakten hun Nederlandse leven in, lieten het op bloemenkarren vervoeren naar hun nieuwe thuis, en zetten daar de bloemetjes weer buiten.  

Je leest niet alles in boekjes

Bijna een jaar na de emigratie, zit het stel stralend aan tafel op de veranda als ik ze spreek. De vogeltjes fluiten en ik ruik de geur van Italië bijna door het scherm. Met een brede glimlach vertellen Rob en Monique over de eerste maanden in de Laars en laat Rob het terrein zien. ‘Overal waar je kijkt is van ons,’ lacht hij.

Wat moet dat heerlijk zijn: niet meer dromen van Italië, maar er gewoon zijn. De ontdekkingsreis gaat door. Terug aan de keukentafel vertelt Monique hoe het nu gaat. Ze hebben allebei nog geen moment spijt gehad. Of ze het onderschat hebben? Ook niet. ‘Het is allemaal eigenlijk nog beter dan verwacht,’ lachen ze.

Als ik vraag hoe ik me het beste kan voorbereiden op een emigratie, legt Monique uit dat ik zeker niet vast moet houden aan de boekjes, ‘je krijgt door alle informatie een goed beeld van wat je moet regelen en waar je rekening mee moet houden, maar wat de boekjes je niet vertellen is dat elke provincie, elke gemeente en bijna elke stad of dorp zijn eigen regels heeft.’

Toen de twee aankwamen in la dolce vita en zich wilden inschrijven bij de gemeente liep dat anders dan in het boekje. ‘Alleen al vanwege de domani domani-cultuur,’ lacht Rob. ‘En daar was hij helemáál niet van,’ vertelt Monique. Daarnaast vertelt Monique dat je voor een emigratie vaak zo veel mogelijk wilt regelen. Je wilt overal op kunnen terugvallen en aan kunnen vasthouden, ‘van waar je de boodschappen gaat doen, tot hoe je een koffie bestelt. Organiseren, organiseren en nog eens organiseren. Laat dat als eerste los en heb vertrouwen in de mens. Het komt goed.’

Domani, domani

Na een aantal maanden, merkte het stel dat ze steeds meer gewend raakten aan het Italiaanse leven. Rob kan inmiddels goed omgaan met de domani domani-cultuur en als hij ergens een uur moet wachten, denkt hij niet ‘verdorie, weer een uur wachten,’  maar profiteert hij van het uurtje extra zon en buitenlucht. Zo snel kan het gaan. Rob en Monique voelen zich allebei vanaf het begin al helemaal thuis in Ceglie.

Doordat veel dingen er nog kleinschalig geregeld worden, hangt er een ons-kent-ons cultuur; ‘Ik ben laatst bij de lokale kapper geweest en nu als ik langs die kapper wandel, zwaai ik de deur even open en roep ik ciao! door de zaak. Als ik dat in Nederland zou doen, kijkt iedereen je gek aan,’ vertelt Rob.

Hier wordt het gewaardeerd als je zoveel mogelijk je dingen lokaal regelt. Ook Monique geniet van het kleinschalige gemak en de zelfvoorzienende levensstijl. ‘Ineens hebben vijgen en olijven en verdiep ik me in eetbare grassen, planten en hoe je vijgen moet oogsten. Rob is me soms ook kwijt,’ vertelt Monique. ‘Dan zit ze ergens onder een struik te kijken of ze asperges kan vinden,’ lacht Rob.

Toekomstmuziek

Als er één ding duidelijk is geworden na het gesprek met Rob en Monique is het vooral: gewoon doen. Ontdek, geniet en ga mee in de flow van het land. Op elk moment, wanneer een van de twee het even niet meer zag zitten, ging het stel terug naar de basis: waarom doen we dit? Waarom zijn we hier? Wat is het ergste dat kan gebeuren? We hebben elkaar.

Terugkijkend op het gesprek met Rob en Monique kan ik concluderen dat er op mijn weg naar de Laars ook al wat beren zijn aanbeland. Wat als dit, wat als dat? De oplossing: een groot papier aan de muur met plakbriefjes om duidelijkheid te scheppen. De beren zijn verdwenen en ook mijn eigen emigratieavontuur naar Italië gaat verder.

Rob en Monique blijven voorlopig genieten in hun huis en trullo in Ceglie Messapica en hopen veel vrienden, familie en kennissen te ontvangen in de glampingtenten. ‘We zijn niet gekomen met het doel een B&B te starten of een bedrijf op te zetten,’ legt Rob uit.

‘Ons doel is om mensen waar we een connectie mee hebben hier te laten genieten. We willen mooie gesprekken voeren en ’s avonds heerlijk met z’n allen eten aan de lange tafel. Samen dingen doen. Of dat nou asperges of vijgen oogsten is met Monique of samen klussen met Rob. Samen is het belangrijkste voor ons: met elkaar en voor elkaar. Als we dat met mensen die we liefhebben kunnen realiseren, is onze missie geslaagd.’ Het nieuwe thuis van Rob en Monique heet dan ook niet voor niets: Casa Tranquilla.

3 tips van Rob en Monique

1. Geniet van de voorbereiding, de reis begint dan al.
2. Leer niet alleen de taal, maar leer de cultuur: doe je dingen zoveel mogelijk met de (lokale) bevolking en je zult zien dat ze je komst sneller waarderen.
3. Blijf je altijd afvragen waarom je er bent? Waarom ben je gegaan? Waarom wilde je dit? Blijf ontdekken.

In Groeten uit de Laars lees je maandelijks over de ervaringen van Nederlanders of Vlamingen in Italië. Heb jij ook een mooi verhaal te vertellen over jouw emigratie? Neem dan contact met ons op door te reageren op dit artikel of door een bericht te sturen via Instagram naar @andiamo.domani.