Maarten van Eerd
‘Ik ben zeker niet van het voor dag en dauw opstaan om ontbijtjes te maken voor gasten.’ De jaren ervaring die Xandra Derks heeft opgedaan als gastvrouw in De Vergaderie, spreken duidelijke taal. ‘s Avonds een goed glas Barolo inschenken is natuurlijk een heel ander verhaal.’ Xandra, een goedlachse, hoogblonde, bourgondische Brabantse houdt niet van stilzitten. ‘Ik ben heel erg slecht in nietsdoen.’
Waarom niet?
Maart 2020, het is stil in De Vergaderie, een statig pand in Arnhem dat Xandra samen met haar partner Rolf volledig heeft gerestaureerd. Het coronavirus heeft de goedlopende vergader- en trainingslocatie helemaal stilgelegd.
Natuurlijk heeft ze nog wel iets te doen. ‘Ik schreef het regionale ondernemersmagazine voor het grootste deel vol.’ Maar de stilte gaf haar wel tijd om te denken. ‘Dat is in mijn geval meestal een slecht idee.’ Rolf was druk met zijn werk in het management van een particuliere hbo-instelling.
‘Hij was net in een nieuwe functie begonnen, terwijl ik dus eigenlijk een beetje stilviel.’
Ze was 18 jaar lang alleen maar druk aan het ondernemen geweest. Geboren in 1971, groeide ze op in Rijen en eigenlijk wilde ze kapper worden. ‘Ik kon te goed leren dus ging ik naar het heao.’ Daarna trok ze naar Amsterdam om bij een reclamebureau aan de slag te gaan. Maar oude liefde slijt niet. Tussendoor deed ze een opleiding visagie en voor de goede orde ook die voor kapster.
‘Ik zat een beetje vast op mijn werk. Ik wilde schrijven, meer creatief, maar dat doen accountmanagers niet.’ Haar oplossing was typisch Xandra. Ze begon een boekingsbedrijf voor zelfstandige visagisten. Natuurlijk kwam er een paar jaar later een andere kans voorbij en startte ze haar eigen communicatiebureau en o ja, ‘tussendoor liep mijn huwelijk ook nog op de klippen’.
2 jaar later kwam ze Rolf tegen en verhuisden ze naar Arnhem. Terwijl het ene na het andere initiatief en succesvolle onderneming voorbij komt, blijft het nog verrassend stil over Italië.
Toscane? Nee, Piemonte
‘Voor ik Rolf leerde kennen, was ik één keer in Italië geweest. Op de heao organiseerde een docent een schooltrip naar Florence en ik werd meteen gegrepen.’
Rolf ging als kind al op vakantie naar Italië, eerst met zijn ouders naar de camping aan het Gardameer, later veel naar Toscane. Over de bestemming van hun eerste vakantie was dus geen discussie. Rolf vertelde haar dat hij wilde dat zijn as wordt uitgestrooid in Bettona, mocht hij ooit sterven. Dat wilde Xandra dan wel eerst even gezien hebben.
De hernieuwde kennismaking met Toscane beviel prima, maar tijdens hun tweede tocht naar Italië kwamen ze in Piemonte. Dat was liefde op het eerste gezicht.
‘Het is het levensritme, tijd speelt een andere rol. Een lunch met vrienden of kennissen kan zomaar 3, 4 uur duren. De natuur is prachtig, het weer is beter en de mensen zijn zo warmhartig. Ze helpen elkaar en staan open voor anderen.’
Xandra kijkt serieus, bijna nadenkend, dan breekt haar gezicht open. ‘En er zijn natuurlijk de heerlijke wijnen en het geweldige eten. We zitten hier in de beste wijnstreek van Italië.’ Ze kwamen er iedere keer terug, leerden mensen kennen en maakten vrienden en Xandra zou zichzelf niet zijn als ze niet ook zakelijke mogelijkheden had gezien.
Een bevriende wijnboer vroeg haar of ze niet kon helpen de Piemontese wijnen meer op de kaart te zetten. Ze hield de boot even af, zou erover nadenken. Ze had het al druk zat. Maar Xandra en Rolf droomden wel al.
‘Iedere keer dat we terug in Italië waren zeiden we tegen elkaar, als we hier toch ooit konden wonen, met een goed glas wijn boven op een berg.’
Rolf was ook al voorzichtig aan het kijken geweest naar huizen in Italië. ‘Eigenlijk hadden we het idee om als we een jaar of 60 waren naar Piemonte te gaan.’ Zo ontstond het idee van een Bed & Wine, de ideale combinatie. Ze wilden een paar appartementen waar mensen zelfstandig konden verblijven en dan ’s avonds een aperitivo met een goed glas wijn aanbieden.
Waarom niet nú?
En toen kwam die eerste lockdown. Xandra twijfelt even of ze gedwongen werd of de kans kreeg, om na te denken over wat ze nu eigenlijk echt wilde, misschien een beetje van beiden. ‘Waarom gaan we eigenlijk niet eerder naar Italië?’ vroeg ze Rolf. ‘Waarom zouden we nog 10 jaar wachten?’ Hij keek haar aan of ze gek was geworden. Helemaal gericht op zijn carrière in Nederland was hij met zijn hoofd heel ergens anders.
Ook toen de zaken weer aantrokken, liet het idee Xandra niet los en ze besloten ervoor te gaan. Het huis ging in de verkoop en Xandra begon de emigratie voor te bereiden, op haar geheel eigen wijze.
‘Ik kom uit de marketing. Natuurlijk wist ik dat we nog veel zouden moeten verbouwen. Wat je dan op Ik Vertrek vaak ziet, is dat mensen dáár al hun energie instoppen. Als ze dan klaar zijn hebben ze nog geen website, geen naamsbekendheid en dus geen gasten. Dat wilde ik voorkomen.’ Tegelijkertijd kwam de vraag van de bevriende wijnboer weer in haar op en dus begon ze een website.
‘Iedere Italiëliefhebber wil eigenlijk een Italiaanse tante, zo een die de beste adresjes kent: om te eten, wijn te kopen, te slapen en de leukste uitstapjes. Dus zo ben ik met de website begonnen.’ Mijn Italiaanse Tante nam een enorme vlucht, terwijl de emigratie nog vorm aan het krijgen was.
De verkoop van hun huis in Arnhem zou waarschijnlijk meer tijd kosten en ze hadden besloten pas daarna hun blik op Italië te richten. Het vinden van een geschikt pand in Piemonte bleek ook nog veel voeten in de aarde te hebben.
‘Ik kende op een gegeven moment de hele huizenmarkt daar uit mijn hoofd, zoveel zat ik op Idealista en Immobiliare.’ Ze dachten de perfecte plek gevonden te hebben, hadden uitgebreid met de eigenaresse gesproken en deden een bod, dat werd afgewezen.
‘Wij denken dat de makelaar daartussen heeft gezeten. Hij verwachtte het in de zomer voor een betere prijs te kunnen verkopen en er dan dus zelf meer aan te verdienen.’ De zoektocht duurde bijna anderhalf jaar. ‘Toen zag ik dit huis, heb een afspraak gemaakt en we hebben het binnen een week gekocht, gekkenwerk. Ze waren wel nog een keer met een bevriende geometra gaan kijken.
De overdracht duurde nog een stuk langer dan ze hoopte. ‘Ik zat nog helemaal in de Hollandse tak-tak-tak-modus en als je hier één ding leert, is het dat je die af moet leren.’ Na alle administratieve rompslomp hadden ze op 1 januari 2023 dan eindelijk de sleutel in handen.
Kannen en kruiken?
‘We wisten dat er nog heel veel moest gebeuren.’ Xandra zou meteen naar Italië verhuizen en de verbouwing leiden, terwijl Rolf nog in Nederland bleef. ‘Ik ging in één keer terug naar de jaren 50. De cv bleek houtgestookt, de pelletkachel werkte minimaal en ik kon maar 5 minuten douchen voor het water koud werd.’
En toen, gebeurde er een halfjaar lang niets, in het huis dan. Voor haar residenza, de inschrijving in de gemeente, had Xandra een inkomen nodig en haar Nederlandse inkomen telde niet mee. ‘Dus ben ik toen een Italiaans bedrijf begonnen met de onmogelijke naam: Mia Zia Italiana Xan di Derks Aleida.’
Ze netwerkte zich rot en op haar website staan de leukste slaapplaatsen, wijnboeren en restaurantjes in Piemonte. Mijn Italiaanse tante werd ook de paraplu waaronder steeds meer initiatieven schuilgaan: van groeps- en zakenreizen, via georganiseerde uitjes, tot wijnreizen en het initiatief “adopteer een wijnstok”.
Die reizen bleken een probleem te zijn. ‘Mijn commercialista, de boekhouder, trok aan de bel. Ik mocht helemaal geen reizen organiseren want ik was geen officieel geregistreerd reisbureau. Dat zijn van die Italiaanse regels waar je geen rekening mee houdt en daarom is een commercialista onmisbaar.’
Natuurlijk is ze nu wel geregistreerd, op zijn Italiaans. 6 maanden na het vertrek van Xandra, besloot Rolf dat hij te veel miste van haar leven in Italië. Hij verhuisde ook en vanaf dat moment deelden ze het leven in hun retro-huis, waarvan de verbouwing helemaal vastliep.
Meer dan een halfjaar modderden ze door met een geometra die een bouwbestek moest opstellen. Alles werd alleen maar duurder en het gevoel klopte niet. ‘Ik had de stekker er eerder uit moeten trekken.’ Uiteindelijk bleek er heel veel mis. De geometra had de ruimtes groter gemaakt, overbodige werkzaamheden ingevoegd, de duurste materialen gebruikt en nog een paar onfrisse dingen.
Het bureau dat het over zou nemen bleek ook al geen voltreffer. ‘We zitten ook nog in een UNESCO-gebied dus alles moet precies kloppen.’ Ze zijn helemaal opnieuw begonnen en afgelopen juni kregen ze eindelijk groen licht van de gemeente.
‘Ik zeg altijd, niets is zomaar, dat is mijn motto. Door al dit gedoe hebben we uiteindelijk wel betere keuzes gemaakt.’
Dolce far niente in Casa di Mia Zia
Het klinkt bijna vreemd als Xandra het zegt, dolce far niente, het zoete nietsdoen. ‘Ik heb moeten leren mee te gaan met het ritme en de mentaliteit leren begrijpen, ook al is dat soms moeilijk.’ Samen met Rolf geniet ze van het leven in Italië en hij begint nu ook te landen. ‘Dat wennen kostte hem minstens 6 maanden.’
Rolf mist wel de intellectuele uitdaging. ‘Ik merk dat nu de ideeën weer op komen borrelen.’ Hij schrijft aan een volgende boek en wil trainingen gaan geven. Wat hij erg mist, is het contact met collega’s. Goede kans dat hij alléén daarom toch terug gaat naar Nederland.
Het huis is al iets leefbaarder geworden. Ze zijn samen uit hun comfortzone gestapt en zelf alvast aan de klus gegaan. Ook de tuin begint op orde te komen. Leven in Italië is heerlijk.
Ze hebben wel moeten leren hun plannen bij te stellen en de tijd te nemen. Sommige dingen blijven wel lastig. ‘Italianen hebben de neiging weg te duiken als er problemen zijn. Ze zullen niet snel de verantwoordelijkheid nemen en ze werken niet vooruit. Sommige vakmensen maken bij voorbeeld pas een offerte als ze al zeker weten dat ze de opdracht krijgen. Dat is zo onlogisch.’
Hun Bed & Wine, Casa di Mia Zia, gaat mei volgend jaar open, is de planning nu.
‘Maar een huis in Italië is net als Rome,’ lacht Xandra voluit. ‘Niet in één dag gebouwd.’ Tot die tijd zitten ze vol plannen en vooral genieten ze, iedere dag weer.
Dolce, zeker, far niente, dat niet zo.
3 tips van Xandra om jouw emigratie naar Italië tot een succes te maken
- Kom niet met een te romantisch beeld naar Italië en met irreële verwachtingen. Dat perfect gerestaureerde huis: op loopafstand van een dorp, midden in de wijngaard, vlakbij zee, bovenop een heuvel, waar alles functioneert, dat bestaat niet en zeker niet voor minder dan één ton.
- Denk ook aan een ander verdienmodel dan die romantische B&B. 3 kamers is geen vetpot en voor je het weet doe je dus ook maar lunches en avondeten en werk je je kapot. Daarvoor ging je toch niet naar Italië?
- Neem de tijd, voor alles. Je komt naar Italië, dus laat je Nederlandse mentaliteit thuis.
Xandra Derks is Mijn Italiaanse Tante, Naast het geven van fantastische tips over Piemonte, organiseert zij onder andere (zaken) reizen en het initiatief “adopteer een wijnrank”. Sinds kort helpt zij ook mensen met het zoeken van een woning in Piemonte.
Comments