José Vercoulen
Op het piazza van het Zuid-Italiaanse bergdorpje Accettura (in de regio Basilicata) wankelen mijn vriendin en ik vrijdags voor Pinksteren, misselijk van de 125 haarspeldbochten, de bus uit. We reisden hiernaartoe om Il Maggio di San Giuliano mee te beleven. Een bijzonder jaarlijks terugkerend vruchtbaarheidsritueel: het huwelijk tussen de Grote Eik (mannelijke energie) en de Kleine Hulstboom (vrouwelijke energie) is een eeuwenoude traditie om een rijke oogst af dwingen.
Op aanwijzing van de hotelbeheerder lopen we zaterdagochtend richting het eikenbos als we een lift krijgen aangeboden van Michele. Ongemakkelijk zittend op een grote kookpan met stookinrichting vertelt hij ons dat hij de organisator is van dit feest. Hij wil wel onze gids zijn.
Hij zet ons diep in het bos af waar de mooiste – door een speciaal comité geselecteerde -eikenboom, ontdaan van takken en bladeren, klaarligt om door ossen naar het marktplein te worden gesleept.
Feestelijke optocht
Het wordt een feestelijke optocht begeleid door vrolijk toeterende en trommelende muzikanten. Op gezette tijden wordt er gepauzeerd. De onvermijdelijke spaghetti pruttelt in heksenketels op driepoten. Mandflessen met de plaatselijke rode wijn gaan van mond tot mond. Tegen de avond arriveren we op het met vrolijke mensen gevulde dorpsplein.
Uit het raam klimmen
Michele beloofd ons dat we de volgende dag met hem kunnen meerijden om de hulstboom op te halen. We spreken af om vijf uur op het plein. Pinksterzondag worden we om vier uur gewekt door voorbijtrekkende muzikanten. Snel staan we op, maar we kunnen het hotel niet uit. De beheerder ligt zeker nog vast slapend in een innige omstrengeling met zijn echtgenote.
Gierend van het lachen, en onder de argwanende blikken van een in het zwart gekleed en gehoofddoekt oud vrouwtje, klimmen we uit het raam. Op het piazza heerst een zinderende opwinding. Voor onze ogen vertrekken vrachtwagens, tractoren en personenauto’s… ook die van Michele. Hij is ons vergeten.
Gammele Fiat
Een carabiniere houdt een gammele Fiat staande. Tussen schoffels bezems en rieken arriveren we vijftien kilometer verderop aan de andere kant van de berg. Daar wordt de uitverkoren vrouwelijke hulsboom gekapt en (bij toerbeurt) op de schouders van de mannen van het dorp naar haar toekomstige ‘echtgenoot’ gedragen.
Ook wij weten een takje van de uitverkorene te bemachtigen, dit brengt geluk. Deze terugreis gaat net als de dag ervoor gepaard met overvloedig eten en drinken. Helemaal teut van de veelvuldig aangeboden bicchierini di vino, en lichtelijk onwel van het eten van de ons toegestoken giambelle (ringvormige oliebollen), arriveren we wederom op het plein.
Ingeburgerd
We raken al aardig ingeburgerd. Als we ons richting huwelijkceremonie begeven, begroeten de inwoners van Accettura ons hartelijk van alle kanten. De hulstboom wordt in zijn geheel aan de top van de eikenstam bevestigd. Onder luid gejuich zet een speciale hefboom beide rechtop.
In de kruin hangen pakjes die de jongemannen mogen proberen eruit te plukken door in deze hoge meiboom te klimmen. ‘s Avonds wordt het feest voortgezet met optredens van plaatselijke coryfeeën en muziekgroepen.
Tot onze spijt is het ons niet meer vergund om op Pinkstermaandag de jaarlijkse processie te aanschouwen van de vrouwen in hun folkloristische kostuums, met op hun hoofden loodzware taartvormige hoofdtooien van waskaarsen.
De enige bus die ons naar het vliegveld moet brengen vertrekt ’s morgens om 5 uur. Jammer, maar wel een reden om nog een keer terug te keren naar dit bergdorpje met zijn hartelijke volkje.
Comments