Martine van Groenigen
Dat de gemiddelde Italiaan (bijna) iedere gelegenheid aangrijpt om er een groot feest van te maken, wist ik al. Maar dat de familie al bij het eerste ‘feestje’ van je leven een zevengange lunch serveert, een half hotel afhuurt met speciale photo booth en alles erop en eraan? Nee dat wist ik niet. Maar goed, wat kan ik me nu van mijn eigen doop ook herinneren…
La sorpresa nella chiesa
Even een korte inleiding hoe we hier ook alweer zijn beland. Ik ben in Bardolino voor een surprise trip.
Niet zo eentje waar je van tevoren niet van weet waar je naartoe gaat, maar een echte verrassing die plaats gaat vinden op een andere locatie. Ja, heel cryptisch. Het is tenslotte een geheime verrassing.
De jongste telg van de Pietralunga-familie, Umberto, zoon van Massimo die je wel kent uit mijn tips voor Bardolino, werd op 14 november gedoopt. Nu is het zo dat mijn vader en zijn partner een aardig moppie kunnen zingen.
Massimo is, naast familievriend, ook een bescheiden fan van ze en wat zou er nou leuker zijn dan tijdens de battesimo tevoorschijn te komen van achter het orgel en als verrassing voor de kleine Umberto te zingen? Inderdaad: niks.
Succesverhaal
De doopmis is net begonnen als de pastoor aankondigt dat we beginnen met musica! De organist, die met zijn fleececape wel iets weg heeft van Dracula annex Harry Potter, begint te spelen.
Vanachter het orgel verschijnen mijn vader en zijn partner en de verrassing begint. Baby Umberto geeft de gehele doopviering geen kick.
Vader Massimo daarentegen, die huilt voor het hele gezin. De kerkdienst is kort, zo’n 20 minuten duurt het.
Dit komt door de corona: het moet snel, er is geen tijd om lang uit te wijden en na afloop is er een kort fotomoment maar na 10 minuten doet de pastoor de lichten van de kerk uit. Voorbij met de pret. Althans: dat denken we dan nog.
Lunch?
Teruggekomen in Parc Hotel Germano, waar de ‘afterparty’ van de doop zal worden gehouden, worden we verwacht tijdens de lunch.
Tot nu toe heeft de doopzondag best iets weg van hoe het bij ons in Nederland gaat. In de protestantse of katholieke kerk wordt er voor je gebeden, gepreekt en krijg je als klap op de vuurpeil een plens water op je hoofd en een kaars mee naar huis. So far, so good.
Wat in Nederland (naar mijn weten) niet zo gebeurd, is dat er ná de kerkdienst nog een heel programma omheen is. We maken ons op voor de lunch met de gehele familie Pietralunga. Zo’n 80 mensen.
Alleen dat is al bijzonder. Door de corona hebben ook zij elkaar bijna 2 jaar niet gezien, dus voor iedereen is het een emotioneel weerzien. Eenmaal aan onze ronde tafel neergestreken, valt ons oog op de menukaartjes die voor ons liggen. Zeven gangen? Lunch? O ja, we zijn ten slotte in Italië.
De ster van de middag
We beginnen met een carpaccio en onze verwachtingen liggen gelijk hoog. De bordjes kunnen zó terug de kast in, want het is werkelijk heerlijk.
Wat opvalt deze lunch is dat de familie keurig aan de tafeltjes blijft zitten. Ooms en tantes op de ene plek. Neven en nichten, uiteraard met mobiel of iPad in de hand, op de andere plek. Nog oudere ooms en tantes ver weggestopt in de hoek.
En elke keer als papa of mama met kleine Umberto door de zaal loopt, gaat er een soort ‘wave’ door de ruimte van ‘oh’ en ‘ah’. De echte casanova is nog geen eens één jaar, maar steelt nu al de harten van menig tante, oma of nicht. Het is dat ze niet continu in z’n wangen kunnen knijpen, maar anders…
Er is aan de aankleding van de ruimte niets, maar dan ook niets, te wensen overgelaten. Kussentjes met een foto van de bambino. Ballonnen met z’n naam. Koekjes met z’n naam. Tot aan het lintje om het doosje met spekjes, waar uiteraard ook zijn naam op staat, is gepersonaliseerd. Maar het grootste spektakelstuk: de photo booth.
Fotoshoot in een snoepwinkel
Gedurende de lunch zie je steeds andere genodigden een glimp proberen op te vangen van de vader of moeder van Umberto om ze zo te lokken voor een foto in de blauw-wit ingerichte ‘snoepwinkel’ met gepersonaliseerde snoepjes, koekjes, foto’s en teddyberen. Alles voor de goeie foto’s na afloop.
Als we na de 3 voorgerechten, ravioli, risotto en een sorbetto, aanbeland zijn bij het hoofdgerecht, zijn we al bijna 2 uur verder. We komen niets te kort. De bordjes zijn nog niet leeg of de obers staan alweer naast je om te vragen of er nog wat opgeschept kan worden.
Wat zij niet weten is dat wij bijna geen pap meer kunnen zeggen. En dan is het nog maar een lunch. Niet alleen het eten is overdadig, ook de drank (en dan bedoel ik natuurlijk niet enkel het water) stroomt rijkelijk de glazen in én uit. Ook dat merk je aan de familie.
Voorgerecht Nog een voorgerecht En nog een voorgerecht Het hoofdgerecht
Zet 80 Italianen en 4 kaaskoppen in één zaal en je begint op volume stand 5, maar na een paar uur is die opgevoerd naar decibellen waar je u tegen zegt.
Opvallend: de niet-Engels sprekende Italiaan spreekt steeds beter Engels, en de niet-Italiaans sprekende Nederlander spreekt steeds beter Italiaans. Verbroedert toch hè, zo’n glaasje wit of rood.
Eind goed, al goed
Naarmate de middag vordert, het eten rijkelijk wordt opgediend en de lege drankflessen met een steeds hogere snelheid worden omgewisseld, betrap ik mezelf op de gedachte: dat we dit nog mee mogen maken.
Wie mij ooit had verteld dat ik op mijn 25e een doopdienst, en daarmee een hele dag, mee zou maken in Bardolino, had ik hardop uitgelachen. Niet alleen omdat het onrealistisch leek, ook omdat ik bij het woord ‘doopdienst’ niet zou denken aan zo’n fantastische dag als deze.
Een samenkomst in de kerk met een plakje cake of een wit bolletje met ham of kaas misschien. En als je geluk hebt nog een bitterbal en een afzakkertje na afloop. Zo stond het woord ‘doop’ in mijn hoofd geprent. En de plens water niet te vergeten.
Het is natuurlijk logisch dat ik mijn eigen doop niet meer kan herinneren. Maar, het had niet veel gescheeld of deze Italiaanse doop had ik de dag erna óók niet meer herinnerd.
Eén ding is mij weer 100% duidelijk geworden: Italianen zijn het gezelligste volk op aarde.
Comments