Italiaanse toestanden: een vakantiehuis zoeken op internet – deel 3

Het huis boven aan de hoofdstraat dat we tijdens het hondenuitlaatrondje elke dag passeren heeft een lange geschiedenis. Toen we in 2008 in onze Villa kwamen wonen zag het er al verwaarloosd en verlaten uit. Een soort spookhuis met altijd gesloten en afgebladderde luiken achter in een totaal verwilderde tuin. Er liepen alleen drie labradors los, die elkaar van opwinding met veel kabaal te lijf gingen als ze onze hond zagen.

Slechts af en toe stond er een auto voor het hek en zag je een vrouw van middelbare leeftijd in en om het huis wat onduidelijks doen. Maar die bezoekjes waren veel te zeldzaam om de honden in leven te houden en dus tilden de buren geregeld bakjes met voer en water over het hek.

Een hek dat ze zelfs met allerlei klungelgaas verhoogden en repareerden omdat de jongste van de honden inmiddels in staat bleek om eroverheen te springen. De eigenaresse bekommerde zich kennelijk niet erg om haar dierlijke kroost, of ging er gewoon vanuit dat de omgeving er wel voor zou zorgen dat de beesten niet dood zouden gaan.

Wij waren vooral bang dat de labradors elkaar van frustratie en opwinding (of honger) een keer zouden verslinden. Eigenlijk zou iemand er de Dierenbescherming bij moeten roepen, zeiden we af en toe tegen elkaar. Maar zelf deden we het niet, onzeker in welk wespennest we onze bezorgde, maar – toegegeven – ook nieuwsgierige neuzen zouden steken. En bovendien: dat waarschuwen van de autoriteiten zouden de buren toch ook kunnen doen? Het gebeurde niet.

Tot op een dag: hé, daar stond een meisje met een van de buren bij het hek van het spookhuis te praten. Maar haar kenden we toch? O wacht, ja, het was de assistente van onze dierenarts. We liepen erop af en kwamen te weten dat een van de honden een behandeling of iets dergelijks had ondergaan, waarvan de rekening nog niet betaald was.

De assistente was al een paar keer langs geweest maar er was nooit iemand thuis. Dat laatste klopte, bevestigden wij eenstemmig met de buurman. Maar wie verzorgde de honden dan, vroeg de assistente. Wij, zei de buurman. De assistente vertrok onverrichter zake en hoofdschuddend over zoveel nonchalance van de eigenaar. Maar de weken erop veranderde er in tegenstelling tot wat we hoopten niets. Geen dierenbescherming, geen inbeslagname, niks. Ook de dierenarts bemoeide zich er liever niet mee.

Een paar jaren gingen voorbij waarin er soms wel iemand (de zoon met een vrouw), soms niemand in het huis woonde. De oudste hond overleed en de overige twee gingen nu elkaar te lijf als we langskwamen. Een van die twee verdween, toch in huis genomen door de eigenaresse hoorden we.

Toen de laatste hond er ook niet meer was, zagen we haar weer een keer rommelen in de tuin. Ze keek ons met een verdrietige blik aan en zei op treurige toon: ‘Nu ben ik ook mijn laatste hond nog kwijt.’ Dat zou al veel eerder gebeurd zijn, als de buren niet voor de beesten gezorgd hadden, dachten wij meteen, maar we zeiden uiteraard niets. Daarna volgde er een paar maanden met huurders in het huis. Die gingen meteen aan de slag en maakten van het oerwoud voor het huis een leefbare tuin. En toen…

Vendesi, lazen we op een simpel plastic kaartje dat aan het roestige hek was bevestigd. In het daarvoor bestemde witte vakje had iemand zijn e-mailadres geschreven. In afwasbare inkt want na elke regenbui verdween het nummer, om een paar dagen later opnieuw te verschijnen in dezelfde inkt.

Roberto!, dachten wij meteen. Een interessant huis om in je portefeuille op te nemen! Mooie ligging, ruime tuin voor en achter, panoramisch uitzicht aan beide kanten. Alleen: hoe zou het er vanbinnen uitzien? Daar konden we achter komen door een bezichtiging aan te vragen.

Roberto mailde naar het afwasbare e-mailadres en kreeg als antwoord dat de verkoper in het buitenland zat, maar de volgende week contact zou opnemen. Wat niet gebeurde. Op nieuwe mailtjes kwam geen antwoord meer. En bellen naar het telefoonnummer dat na de zoveelste regenbui op het kaartje verschenen was, had ook geen zin: er werd niet opgenomen. Alweer een verkoper die zijn huis toch niet wilde verkopen? Werd dit ook weer zo’n hopeloos huisavontuur waarvan we er al zo veel achter de rug hadden?

Roberto ging zijn uitgebreide netwerk van contacten eens polsen. Na een paar dagen kwam hij terug met het bericht dat het huis op de veiling stond. Op de veiling? Nee dat kan niet, zeiden wij, want dan kan hij het helemaal niet verkopen. Toch? We keken op de website van de rechtbank van Pavia en daar was het inderdaad niet te vinden. Had Roberto’s netwerk hem deze keer dan toch in de steek gelaten? We wisten het niet, maar Roberto bleef stellig.

Terecht, bleek een paar weken later. Nico sprak met de overbuurman en die beweerde hetzelfde met de toevoeging dat de eigenaar op de vlucht was. Die wilde voorkomen dat de postbode hem de sommering van de rechtbank in handen zou stoppen want alleen dan kon de veiling plaatsvinden. Het postbusje van het huis puilde dan ook uit van de niet opgehaalde post.

Mmm, dat bood mogelijkheden, besefte ik en op een avondrondje met onze hond verdween mijn slanke hand per ongeluk expres in de cassetta delle lettere en viste daar een soort kassabon uit. Die kende ik wel: de standaard berichtgeving van de postino dat er een aangetekend stuk op het postkantoor op je lag te wachten.

Meestal waren dat boetes maar op dit bonnetje was duidelijk te lezen dat het een atto giudiziario betrof. Het klopte dus allemaal! De eigenaar ontliep de rechtbank en de post en probeerde het huis gauw nog te verkopen, hoewel hij er zich niet kon vertonen. Vandaar de mislukte afspraken. Maar hoe hij dit kunstje dan ooit wel dacht te kunnen flikken? Geen idee. Italiaanse capriolen.

Laat maar zitten, besloot Roberto, dit is een wespennest. Als dat huis verkocht wordt dan breekt de pleuris uit, want de notaris komt er gegarandeerd achter dat het huis in beslag genomen moet worden. De notaris wel, maar een makelaar kennelijk niet. Een week of wat na onze ontdekking verscheen er een groter bord aan het hek. Van een welbekende makelaar Gabetti uit Stradella. Onze Cinzia! Zij ging nu in haar onwetendheid een in beslag te nemen huis proberen te verkopen.

Hoe moest dat aflopen? vroegen wij ons af. Moesten we haar waarschuwen? Beter van niet, besloten we, net als met de hondenaffaire van jaren geleden. Een goede makelaar zorgt toch zelf dat hij of zij weet of een huis überhaupt verkoopbaar is? Nou dan! We blijven het uit pure nieuwsgierigheid in de gaten houden.

(wordt vervolgd…) (net als de eigenaar)

🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.