Stef Smulders
‘Over een paar weken is het augustus en dan ligt het hele land stil. Het zal wel september worden voor de eerste paal de grond in gaat.’
En:
‘We kunnen ons er niet meer druk om maken. Wat we ook zouden of willen of kunnen doen, het zal allemaal geen effect hebben, beseffen we. Misschien hebben we het nu dan toch eindelijk geleerd en zijn we echt Italiaans fatalistisch geworden?’
Dat was het laatste dat we hier over ons Italiaanse nieuwbouwproject hebben laten weten, 5 maanden geleden alweer. Toen het nog hoogzomer was, terwijl we nu in de sneeuw zitten.
Tijd voor een update!
De eerste uitspraak van toen is juist gebleken: het werd inderdaad september voordat de eerste paal de grond in ging.
Onze bouwkundige Armando was ‘vergeten’ dat de ingenieur (die de berekeningen van het fundament gemaakt had) in augustus op vakantie ging (wat circa 60 miljoen andere Italianen ook ieder jaar schijnen te doen) en de aanvraag van de bouwvergunning dus niet kon tekenen toen het nodig was.
En in september moest er gewacht worden op goedkeuring van de gemeentelijke bouwcommissie én op het afhameren door de gemeenteraad. Kortom: het werd oktober, helemaal vanzelf, zonder dat we er iets voor hadden hoeven te doen!
De tweede uitspraak van 5 maanden geleden kwam dus niet uit: we ergerden ons weer kapot. Fatalisme is kennelijk iets dat je aangeboren of cultureel ingepeperd moet zijn, zonder dat krijg je het niet onder de knie.
Gelukkig kikkerden we enorm op van het slaan van de eerste paal. Nadat op woensdag 13 oktober het gedeelte waar gebouwd moest worden met een graafmachine op de juiste hoogte was gebracht en geëgaliseerd, verscheen er een imposante heimachine die op vrijdag de 15e oktober (2021) letterlijk aan de slag ging.
’s Ochtends kwam een assistent van Armando met een hightech apparaat de precieze posities uitmeten en eind van de middag werd het eerste gat geboord. We konden onze ogen niet geloven. Eindelijk concrete actie, ons papieren huis (het vuistdikke dossier met alle documenten) ging echt in steen omgezet worden! Hoera!
De dagen erna ging het boren van de palen gestaag verder. Hoewel, palen? Het waren eigenlijk holle buizen waar men een metalen bewapening inschoof, om ze daarna met beton vol te gieten. Uiteindelijk werden er het 38. Of nee, toch niet.
‘Moet je horen,’ fluisterde Roberto ons geheimzinnig toe. ‘Niet naar de palen kijken, en zachtjes praten,’ zei hij er als waarschuwing bij. ‘Ik heb ze meerdere keren geteld en het blijken er 39 te zijn. We hebben er een extra gekregen.’ Roberto lachte er besmuikt bij. ‘Dat is 500 euro gratis.’
Hoe kon dat? Bij een van de ontwerpen was er sprake van geweest dat er een capriata, een dakstoel, dwars op de hoofdsteunbalk van het dak aangebracht zou moeten worden. Anders werd die steunbalk veel te fors, dachten Armando en Roberto.
Maar naderhand bleek dat mee te vallen en sneuvelde de dakstoel toch weer. Maar de paal die de capriata moest steunen was kennelijk in het ontwerp blijven zitten. Nou ja, baat het niet, dan…
Helaas begon het de periode daarna zwaar te regenen en kon de werkvloer niet gestort worden, omdat de betonwagen in de natte kleigrond zou wegzakken.
Alsof de duivel ermee speelde was het terrein telkens net droog genoeg als het weekend was, of begon het op de eerste geschikte dag opnieuw te spetteren. Knarsetandend, de weergoden vervloekend, wachtten we af.
Na een week of 3 werd het Roberto te gortig: hij besloot de werkvloer niet met magrone (een licht soort zandbeton) te gebruiken maar een zwaarder (en duurder) soort cementbeton. Dat kon namelijk met een grote pomp vanaf de weg gestort worden, in plaats vanaf het moerasgebied dat ons terrein was geworden.
Dinsdag 9 november(!) was het zover. De dagen erna werden gevuld met het leveren van het ijzerwerk (héél veel ijzerwerk) en de kunststof iglu (een soort vochtwerende eierdozen) voor het fundament.
Armando en zijn assistent kwamen weer met hun hightechapparaat langs, dit keer om de plaats van de muren exact uit te meten. Half november begon Roberto met zijn 2 medewerkers aan het ijzervlechtwerk (de bewapening) voor de muren van het fundament, een zeer arbeidsintensieve klus die meer dan week in beslag nam.
Daarna was het de beurt aan de bekisting, die ook geheel ter plekke op maat werd gezaagd en getimmerd. Opnieuw een arbeidsintensieve aangelegenheid die een week in beslag nam.
Tenslotte (voor deze keer) kwamen er opnieuw een betonmolen en een pompwagen om de muren te storten. Tot Roberto’s grote ergernis reed de chauffeur van de pompwagen tegen zijn (Roberto’s) advies het drassige terrein op en zakte er zodanig in weg dat het hem na gedane arbeid niet meer lukte eruit te komen.
Een uur lang duwen en trekken met de betonwagen later stond hij dan eindelijk weer op het asfalt. ‘Che deficiente!‘ brieste Roberto. ‘Ik luister nooit meer naar iemand. Volgende keer moeten ze doen wat ik zeg en daarmee basta!’
Om af te koelen van dit enerverende avontuur gingen we maar weer even naar de bar om de hoek, waar we al aardig stamgast begonnen te worden en waar men al flink roddelt over die olandesi die hierachter een huis laten neerzetten.
Het fundament is gelegd en vanaf nu gaan we de hoogte in! Bijna tenminste. De ruimtes tussen de muren dient nog gevuld met magrone en met de iglu. Maar inmiddels is de winter begonnen: de eerste sneeuw is gevallen en er heerst vorst aan de grond…
P.S.
Hoewel onze B&B Villa I Due Padroni te koop staat, ontvangen we volgend jaar nog graag gasten. Dus wil je zelf ontdekken waarom wij deze streek zo mooi vinden dat we er blijven wonen, of wil je de voortgang van ons nieuwe huis met eigen ogen aanschouwen? Kom dan komend jaar eens op bezoek. Voor de mogelijkheden, zie www.duepadroni.it.
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments