Column: ons vertrek naar Italië

Het begon allemaal in december 2016. Of nee, het begon oorspronkelijk in 1977. In dat jaar hadden wij, Lammert en Alie, bijna 10 maanden verkering. We waren 21 en 19 jaren oud en konden de hele wereld aan. Dachten we. Maar zoals dat wel eens vaker gaat raken verkeringen ‘uit’.

Na jaren, en met verschillende partners, komen we elkaar in 2008 weer tegen, en wat blijkt? Het waakvlammetje is nooit gedoofd. Kortom, we krijgen opnieuw een relatie.

Na vele vakanties in Frankrijk en Italië werd de passie voor Italië steeds groter. Lammert werkte al 40 jaar bij de douane en Alie had een baan bij de gemeente.

In Toscane hadden we al eens een heel oud pand aan de kust gezien met daaromheen veel ruimte. In onze gedachten zagen we ons er al een bed & breakfast annex camping runnen.

Weinig kans van slagen

Het pand bleek van een barones te zijn en we wisten niet eens of het wel te koop zou zijn. Na ons verstand eens goed te hebben aangesproken kwamen we tot de conclusie dat dit op onze leeftijd, zo eind vijftig, een te groot project zou zijn. Pand restaureren, vergunningen regelen, concurreren tegenover een grote camping aldaar. Weinig kans van slagen waarschijnlijk. Dus maar weer gewoon achter ons dagelijkse bureau.

Maar het bleef toch sudderen in ons hoofd. Een paar jaar later kwam ik, Lammert, op internet een camping in Italië op het spoor in De Marken (Le Marche). Alie erbij geroepen, en die zei direct: dat is het!

Dat de camping Sensazione delle Marche heette vonden wij eerst wel wat vreemd. Sensazione is toch sensatie? Nee dus. Het betekent gevoel. Dus: ‘Het gevoel van De Marken’.

We hebben toen met de makelaar een afspraak gemaakt, een vlucht geboekt naar Ancona, en de camping bekeken. Dit was in juli 2015. De camping was ook al van een Nederlander, en ze stond al een paar jaar te koop. Hij woonde al weer in Nederland en runde de camping alleen in de zomermaanden.

Dat was ook wel te zien. Er was veel achterstallig onderhoud en er moest veel gemaaid, gesnoeid en opgeknapt worden. Maar de basis zoals die door hem was neergezet was precies wat wij voor ogen hadden. Hier wilden wij wel oud worden.

Agriturismo

De camping is een zogenoemde agriturismo. Kamperen bij de boer, zogezegd. De camping heeft twaalf grote plekken en een appartement. Ten tijde van de vorige eigenaar was er geen stroom op de camping en mochten er alleen tenten staan. Wel was er een mooi zwembad aanwezig.

De onderhandelingen konden beginnen. Dat op zich was al een aparte belevenis. Als je in Italië een bod doet op onroerend goed, moet dat vergezeld gaan van 10% van het bod dat je doet. Je geeft wel een termijn aan, bijvoorbeeld twee weken, waarop je een acceptatie of afwijzing wilt weten.

Bij aanvaarding van het bod moet dat geld dus aan de verkoper worden overgemaakt. Dat bedrag staat overigens wel ‘vast’ op de bankrekening van de verkoper. We hadden natuurlijk wel als voorwaarde gesteld dat binnen een bepaalde termijn ons eigen huis moest zijn verkocht. Dit lukte in januari 2016 binnen één week.

Maar met als voorwaarde van de kopers dat het midden maart moest worden opgeleverd. De oplevering van de camping was echter pas gepland in december 2016! We hebben dus nog bijna een jaar een huis moeten huren in Nederland.

Spannend

Een voorlopig koopcontract is in Italië opgemaakt. In Italië is er een regeling dat als er een voorlopig koopcontract is opgemaakt voor onroerend goed, de omliggende eigenaren het eerste recht op de koop hebben. Daar hebben ze drie maanden de tijd voor. Dat was dus best een spannende tijd. Eigen huis verkocht, die drie maanden afwachten met de kans dat er iemand anders jouw droom voor je neus wegkaapt.

Gelukkig is dat niet gebeurd. Per 12 december 2016 zou de definitieve overdracht plaatsvinden. Banen opzeggen, abonnementen opzeggen, verzekeringen beëindigen en wat er allemaal meer bij kwam kijken. Er moest een verhuisbedrijf worden geregeld, want alles met een aanhangertje overbrengen was geen optie. We hadden naar later bleek 53 kuub aan huisraad.

Nadat alles was geregeld, en we een afscheidsfeest hebben gegeven zijn we op 9 december 2016 richting Italië gaan rijden. Naar onze droom in De Marken. Op weg naar Arcevia, onze gemeente.

Het precieze adres is Frazione Caudino 54 te Arcevia. Een zogenoemde ‘fractie’ van Arcevia. Twee kerken en tien huizen. En daar gingen wij nog weer zes kilometer vandaan wonen.

De sessie bij de notaris duurde ongeveer drie uur. Er waren meerdere mensen aanwezig van het notariaat maar ook van de bank en de makelaar. Ook moesten er twee mensen aanwezig zijn die beide talen beheersten. Uiteindelijk stonden we buiten en toen bleek dat de sleuteloverdracht was vergeten. Gelukkig was iedereen nog aanwezig en werd dit snel rechtgezet.

Hulp

Onze eerste nacht in ons eigen Italiaanse huis. Want op de camping staat wel een authentieke Italiaanse woning waar prima in is te wonen.

Twee dagen daarna kwam de verhuiswagen die we met z’n allen hebben leeggehaald. Mijn beide zonen en hun partners waren met ons meegereisd en hebben ons flink geholpen. Na een week zijn ze weer naar Nederland vertrokken. Mijn ene zoon in zijn eigen auto, en de andere in mijn auto die ik in Nederland al had verkocht onder restrictie dat hij nog één keer heen en weer moest naar Italië.

Ik heb namelijk twee motoren die ik absoluut mee wilde hebben. De ene is een Benelli, die nu op 75 kilometer van zijn geboorteplaats Pesaro is komen te wonen.

Toen was iedereen weg en waren wij voor het eerst alleen op onze nieuwe plek. Het heeft ongeveer tot de kerst van 2016 geduurd voordat we zo veel dozen hadden uitgepakt dat het huis een beetje bewoonbaar was.

Intussen moesten we het kenteken van onze ‘nieuwe’ auto, die bij de koop was inbegrepen, proberen op onze naam te krijgen. Daarvoor moest ik eerst ingeschreven worden bij de gemeente in Arcevia. Na eindelijk een keer een open loket te hebben gevonden op het gemeentehuis, waar dan ook nog iemand zat die bevoegd was, kreeg ik mijn identiteitskaart.

Intussen hadden we bij de bank wel de verzekering voor het huis en camping geregeld. Maar die van de auto kon nog niet op mijn naam worden gezet. Aldaar gevraagd of ze wisten of er ergens een auto te huur was. Op enig moment waren er drie personen voor ons aan het bellen daarvoor. Eén bankmedewerker had haar man, een Nederlander, via een mobieltje stand-by om te vertalen tussen de autoverhuur en ons.

Dit was onze eerste ervaring met de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Italianen. Kortom, we hadden weer vervoer.

Fiat Multipla

Omdat ik nu was ingeschreven in het bevolkingsregister op naar de ACI om het kenteken over te schrijven. Het betrof hier een 16 jaar oude Fiat Multipla diesel. Kosten van de overschrijving: € 536.  Nooit meer klagen over de RDW, hè?

Mijn collega’s in Nederland lachten me uit met mijn Fiat Multipla. Ik zei nog: wacht maar, het wordt ooit een collector’s item. Nou, hier in Italië rijden ze nog bij bosjes rond. En ik moet zeggen dat de auto ons uitstekend bevalt. Na deze willen we er wel weer eentje. Hij is nog maar zeventien jaar oud nu, en kan nog wel tien jaar mee!

Sneeuw

Toen werd het januari. 16 januari om precies te zijn. Het begon te sneeuwen. Leuk. Sneeuw is altijd leuk, toch? Maar het sneeuwde door en door. Er lag de volgende dag dertig centimenter kleffe natte sneeuw. Beetje sneeuw ruimen. Ook leuk, toch?

Er viel nog meer sneeuw. De volgende ochtend werden we wakker van een soort doffe plof. Hoe laat is het? Geen wekker die het meer deed. Geen stroom? Gauw van bed af, en wat bleek? Van één kant van ons dak, dat bestaat uit zonnepanelen, was alle sneeuw in één keer naar beneden gegleden. Panelen op storing, geen stroom en wat erger was, de sneeuw en een paar dakpannen hadden de kop van de internetschotel geraakt. Geen internet en geen telefoon meer. Bovendien konden we niet meer met de auto bij de weg komen.

Op onze 400 meter lange toegangsweg lag te veel sneeuw. We waren totaal afgesloten van de buitenwereld. Maar met genoeg eten in voorraad en genoeg hout voor de kachel zijn we die paar dagen wel doorgekomen. Wel een heel bijzondere ervaring komende uit een land waar na drie sneeuwvlokken code rood wordt gegeven. Na het uitschakelen van de zonnepanelen kon de stroom ook weer worden ingeschakeld.

Het eerste voorjaar

Maar goed, het werd voorjaar én het werd mooi weer. In februari zaten we al buiten te lunchen.
Het echte werken kon beginnen.

Als eerste hebben we elektriciteit aangelegd bij de tentplaatsen. Ik had eerst nog het onzalige idee de geulen voor de kabels ‘even’ met de schep te gaan graven. In Nederland was dat misschien gelukt, maar hier 300 meter geul graven in grond die verzadigd is van stenen was dat onbegonnen werk.

Een Nederlandse jongen die hier al jaren woonde en ons hielp wist wel een aannemer met een kraantje. Dat was een uitkomst. Deze heeft tevens voor ons een toegangshelling gegraven zodat er ook caravans en vouwwagens op de camping kunnen komen.

De man die het kraantje bediende heeft voor ons ook nog een stalen brug van afvalstukken metaal gemaakt. We hebben namelijk midden over ons terrein een beekje lopen, en als we met de auto of tractor achter op het terrein willen komen dan moesten we daar wel overheen.

We hebben nu een brug waar wel een Leopardtank overheen kan. En dat voor € 100. Dit soort mannetjes moet je wel in ere houden, want dat komt best vaak van pas. En de één kent weer iemand anders, die weer iemand anders weet. Op deze manier kom je ook tussen de plaatselijke bevolking.

In het toiletgebouw bleek begin april de geiser niet meer te werken. De vorige eigenaar had deze vergeten af te tappen, en had dat ook niet aan ons gezegd. Kortom, kapotgevroren. Installateur erbij gehaald, en deze heeft gezorgd dat er een nieuwe is geplaatst. Hij heeft in ons huis ook van alle radiatoren de thermostaatknoppen vervangen, want waar we warmte wilden was die er niet, en waar het niet nodig was werd het warm.

Na een druk maar mooi voorjaar met veel voorbereidingswerkzaamheden zijn we ons eerste seizoen ingedoken. Wát een ander leven. Wat is het leuk om vele leuke gasten een mooie vakantie te bezorgen.

Van een van de gasten kregen we zelfs een bekertje met als opschrift: Best Startup Camping 2017. En na het seizoen bij Zoover op 8,7 te staan deed ons erg goed.

Agrarisch

Het agrarische gedeelte van Camping Sensazione bestaat uit een akker lavendel. Deze hebben we begin augustus vorig jaar gemaaid en met de lavendel zijn we naar een distilleerderij gegaan.

Door een uur lang hete stoom in een ketel door de lavendel le laten gaan, kwam de lavendelolie vrij. Het mengsel van water en olie werd door distillatie gescheiden, en we kregen zowel de pure lavendelolie als het lavendelwater mee terug.

Dit verkopen we nu in ons campingwinkeltje. We hebben inmiddels ook een vaste bakker die zeven dagen in de week het bestelde brood bij ons brengt en ook hebben we een vaste, plaatselijke wijnboer waar we heerlijke en betaalbare wijnen kopen.

Ons eerste seizoen zit er dus nu op en we mogen niet klagen. Het hele hoogseizoen zaten de camping en verhuureenheden nagenoeg vol.

Houtkachel

In ons appartement stond voor de kille avonden een houtkacheltje met een gammele pijp door de muur naar buiten. Eigenlijk niet vertrouwd. Daar moest iets aan gebeuren. En in het land van de pelletkachel is goede raad niet duur. Dat je dan bij vervanging van een houtkachel door een pelletkachel ongeveer 95% subsidie krijgt is natuurlijk wel erg mooi meegenomen. Alleen de installatiekosten kwamen zo voor onze rekening.

Vervolgens moesten we dat dan wel weer allemaal zelf regelen. Foto’s aan alle kanten van de oude kachel en de nieuwe kachel maken. Foto’s van de specificaties van de nieuwe kachel maken. Factuur met bewijs van betaling van de kachel. Bewijs van betaling van die factuur bij de bank. Alles moest ingeleverd worden bij een ingenieursbureau ter plaatse. En nu maar hopen dat ooit die subsidie op onze rekening wordt bijgeschreven. Ook dat is Italië.

In de herfst lieten we 7.000 kg haardhout komen voor de verwarming van ons huis. We hebben in ons huis centrale verwarming met een combiketel die gestookt wordt op gas. Alleen dan ben je dab per maand in de winter ongeveer 500 euro verder.

Uitkomst: deze cv kan ook worden gestookt op hout. Buiten op onze veranda staat een houtkachel die het cv-water verwarmd. En dat is aanmerkelijk goedkoper. Het is wat werk, maar dan zit je lekker warm. We doen dit trouwens alleen ’s avonds vanaf een uur of vijf. Overdag werken we ons wel lekker warm.

Voorbereiden voor het tweede seizoen

Het is nu voorjaar 2018 en we zijn alweer lekker aan het klussen voor ons tweede seizoen. Heel relaxt. Dagje iets doen, dagje naar een mooi oud stadje in de buurt, dagje naar zee. Wat een leven!

Zo zie je maar dat je ook als ambtenaar je hele leven kunt omgooien als je dat wilt.

Neem gerust eens een digitaal kijkje op onze camping.

Foto’s: Lammert Kosters