Opgesloten in Rome!

Het zat er aan te komen, maar nu is het dan zo ver. Heel Italië zit op slot en de bewoners mogen het huis niet uit, behalve om voedsel in te slaan. Cafés, restaurants, scholen, musea, zwembaden, bioscopen enzovoort, alles zit tot tenminste 25 maart potdicht.

Alleen levensmiddelenwinkels, apotheken, kiosken en tabakszaken zijn nog open, zolang je maar met één persoon tegelijk naar binnen gaat. Verplaatsingen zijn alleen toegestaan om ‘dringende reden’: werk dat niet van huis uit kan worden gedaan, steun aan zieke familieleden en noodsituaties. Zelfs een wandelingetje mag niet en politie en carabinieri controleren of er ook de hand aan wordt gehouden.

Gisteren konden we nog kuieren, met minstens een meter afstand van elkaar, door de vrijwel lege straten van Rome. En een aperitief gebruiken op het spookachtig mooie, verlaten Piazza della Rotonda, het plein voor het Pantheon. Maar ook dat is nu voorbij.

Het is een vreemde gewaarwording, deze milde vorm van huisarrest. Ik heb eerder in vergelijkbare omstandigheden verkeerd, in Irak en op de Balkan, maar daar liep je dan ook het risico om voor je raap te worden geschoten als je die buiten de deur stak.

Van de vijand Covid-19 merk je niks, maar je moet je wel realiseren dat ook hier sprake is van een soort oorlogssituatie. De uitbraak is inmiddels zo massaal dat er een groot tekort dreigt aan intensive care units, met een slachting als gevolg.

Stoppen, terugdringen en vertragen heeft niet gewerkt en daarom helpt nu alleen nog maar isoleren. Het virus uitlaten razen dus, maar zonder het de kans te geven anderen te besmetten. En dat betekent de mensen zo veel mogelijk uit elkaar houden.

De Italianen hebben het begrepen en lijken de strenge maatregelen vrijwel allemaal op te volgen. Eerdere richtlijnen werden nog wel met een korreltje zout genomen, vooral door feestende jongeren en ‘hufters’ (aldus pers en publiek), die op de valreep nog even wegtrokken uit de noordelijke besmettingsgebieden om ook de rest van Italië aan te steken.

Maar nu er sprake is van dwingende, voor het hele land geldende, voorschriften met de dreiging van sancties, worden die algemeen aanvaard. Zelfs de politiek is het voor eens helemaal eens. Die gang van zaken doet een beetje denken aan de invoering van het rookverbod door minister Sirchia in 2005. Daar was veel protest tegen, maar toen het eenmaal zo ver was, werd, en wordt, het vrijwel algemeen gerespecteerd.

Daar zitten we dus en het zal echt nog wel even duren. Dat betekent een drastisch omzetten van de dagelijkse gewoonten. In de eerste plaats wat het werk betreft. Naar kantoor gaan is er dus niet bij, maar met computer, telefoon en Skype-vergaderingen kun je nog heel wat werkzaamheden verrichten.

Die bestaan wel een voor een groot deel uit het afzeggen van afspraken en evenementen en het zoeken van nieuwe data verder in het jaar. (Maar hoeveel verder?)

Van vertier en sociale contacten is weinig sprake, met alles dicht en een uitgaansverbod. En dan is ook nog eens net nu de tv stuk gegaan, terwijl er voor 3 april geen monteur naar kan komen kijken. Een uitgelezen moment dus om een meter ongelezen boeken uit te lezen.

Ook het dakterras zal er over twee weken wel pico bello uitzien. De voorraadkast tenslotte is goedgevuld. De regering verzekert dat de levering van levensmiddelen onveranderd door gaat, maar mijn Romeinse vrouw vertrouwt de regering per definitie niet.

Zodoende zitten we nu tot de nok toe vol met pakken pasta, rijst, meel en een eng soort biobonen, waar we naar ik vrees over aan jaar nog niet doorheen zijn. Maar ook daar komen we wel overheen.

Bij dit alles vraag ik mij wel af, wanneer andere Europese landen, waar de epidemie zo’n twee weken na Italië is begonnen, vergelijkbare maatregelen gaan nemen.