Edward Hendriks
Opnieuw tik ik deze blog vanuit de trein. De trein die me naar Rome brengt, waar ik het vliegtuig terug naar Airport Weeze zal nemen. Ik ben vroeg vertrokken, mijn vliegtuig vertrekt pas aan het begin van de avond. Hopelijk kan ik m’n koffer ergens kwijt op Termini en kan ik nog even een teug Romeinse cultuur nemen.
Gisteren was de laatste schooldag. Het afscheid van de juffen Daniela en Mariarosario (van juf Monica hadden we vorige week al afscheid genomen) en mijn klasgenootjes. Samen met Lindsey, het Britse meisje, verliet ik de groep. En dat was toch wel erg jammer. Graag had ik nog één of misschien twee weken eraan vastgeknoopt. Ook omdat ik het gevoel heb dat ik de taal nu begin op te pikken. Maar ja, de plicht roept. Volgende week begint m’n nieuwe baan… en Ella en Anne weer in m’n armen sluiten is natuurlijk ook fijn.
Met mijn klasgenootjes heb ik e-mailadressen uitgewisseld en we hebben elkaar toegevoegd op Facebook (de internationale variant van Hyves, zeg maar). Wie weet komen we elkaar ooit nog eens tegen. Vrijwel iedereen blijft nog enkele maanden tot enkele jaren in Italië.
Gisteren heb ik mijn laatste pizza Margherita gegeten. Ook die zal ik missen. Net als de prijs van 3 euro! Ook de levendige straten zal ik missen, de vriendelijke, behulpzame mensen en de relaxte atmosfeer die tegelijkertijd een onaflatende energie ademt. Ik heb Napels leren kennen als een stad waar je je nooit hoeft te vervelen. Een stad met een scherp, uitgesproken karakter, waar het échte Italië nog altijd aan de oppervlakte aanwezig is.
Daarbij horen natuurlijk ook alle nadelen. Want, toegegeven, een aantal (voor)oordelen over Napels zijn waar. Napels is een chaotische, drukke stad met te veel verkeer en waar nauwelijks regels lijken te bestaan. Hoewel het afval niet meer metershoog ligt opgestapels, is er duidelijk nog veel werk te doen voor de stadsreiniging. En werkelijk alles – van privéhuizen tot historische monumenten – is ondergespoten met graffiti.
Er zijn ook veel meer bedelaars en zwerfhonden dan ik tot nu toe ergens heb gezien. En ook de armoede is in Napels veel duidelijker aan de oppervlakte aanwezig. Regelmatig lijkt Napels dan ook een Noord-Afrikaanse in plaats van een Europese stad. Er is heel veel vergane glorie, wat je ziet. Er lijkt geen geld te zijn om dingen te restaureren en waarschijnlijk is dat ook zo.
Napels is een stad die in geen enkel opzicht lijkt op de steden in Nederland. Het is toch gek dat het historisch centrum, het hart van de stad, een van de armere wijken van Napels is?
Maar dat Napels één grote vuilnisbelt is, zoals je regelmatig hoort, is absoluut niet waar. Er is in Napels zoveel moois te zien en te beleven. Ook zou Napels een gevaarlijke stad zijn, die je beter kunt mijden. Maar zelden heb ik me ergens zo op mijn gemak gevoeld als in Napels. Er zijn altijd zoveel mensen op straat, dat dat absoluut niet nodig is. Natuurlijk, Napels is een grote stad en daarbij hoort criminaliteit, maar persoonlijk denk ik dat Napels niet onveiliger is dan bijvoorbeeld Parijs, Barcelona of Rotterdam.
De rijke geschiedenis van Napels (voor de eenwording van Italië was het een koninkrijk) klinkt door in het Napels van vandaag. Het is een wereld op zich met een eigen taal en een eigen wil. Ik ben blij dat ik Napels heb leren kennen. Een belangrijk deel van de Europese geschiedenis heeft zich hier afgespeeld, waar ik tot voor kort geen weet van had. Zo was Napels ooit de belangrijkste Europese stad na Parijs.
Toch zou ik het Napels van vandaag niet aan iedereen aanbevelen. Waarschijnlijk vinden sommigen het verschrikkelijk om er langer dan een paar uur door te brengen. De chaos en hectiek vormen een scherp contrast met het aangeharkte en georganiseerde Nederland.
Maar ik vond het een bijzondere maand die ik niet graag had willen missen. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van de stad waarvan ik – ondanks al haar tekortkomingen – ben gaan houden.
Ciao Napoli, ti voglio bene!
Comments