Myrthe Claus
‘Maarre, mis je Nederland niet? Of voel je je echt helemaal thuis in Italië?’ Een terloopse vraag, die vroeg of laat in een gesprek naar voren komt wanneer iemand weet dat je in Italië woont. Zo’n vraag ook die stukken sneller gesteld is dan beantwoord. Want een simpel ‘ja’ of ‘nee’ dekt de over elkaar tuimelende en soms tegenstrijdige gedachten die meteen opborrelen niet.
Nederland missen?
Of ik Nederland mis? Als er ‘familie en vrienden’ mee bedoeld wordt: ja, natuurlijk! Soms zou het stukken leuker zijn om ‘even’ langs te kunnen gaan en bij te kletsen. Maar door de afstand krijg je wel iets terug wat je anders waarschijnlijk minder zou hebben: quality time. Want als je dan wél samen op de bank zit, is dat niet voor een uurtje, maar minstens voor een paar dagen.
Tijd genoeg om echt bij te praten en van elkaars gezelschap te genieten. En ik heb gemerkt dat juist door de afstand de band blijft bestaan, hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken. Je moet en doet er namelijk bewust meer moeite voor. Heel wat vrienden zien elkaar alleen als wij in Nederland zijn, terwijl ze op nog geen 10 minuten van elkaar af wonen!
Frustraties
Als met Nederland ‘de Nederlandse manier van leven, doen en denken’ bedoeld wordt, ligt het wat gecompliceerder. Dat is afhankelijk van het moment waarop je het vraagt.
Het is namelijk ‘ja’, als ik net uit het postkantoor kom, waar ik lang heb moeten wachten om een rekening te betalen. Of wanneer ik met een platte band langs de kant van de weg sta, omdat mijn velg is verbogen dankzij een krater in het asfalt. Als ik me erger aan nutteloze bureaucratische rompslomp, waarbij degene achter de balie minder goed op de hoogte is van de regeltjes dan ik (en dat wil wat zeggen).
Wanneer ik voor de zoveelste keer op een dag in de auto stap om taxichauffeur te spelen voor de pubers in huis, omdat fietsen hier gewoon geen optie is en onze burgervader liever geld besteedt aan een prachtig verlicht plein in het centrum van het stadje dan aan een busdienst naar de randgemeentes.
Of wanneer ik iets wat ik heb gekocht moet ruilen en met lood in mijn schoenen naar de desbetreffende winkel ga. Met heimwee denk ik dan aan de Nederlandse kledingwinkel waar ik na de kerst een cadeautje ging ruilen. Zonder problemen en zonder discussies. Ik kreeg zelfs geld terug kreeg omdat de uitverkoop al was begonnen!
Thuis in Italië
Het zijn dus vooral die momenten waarop ik me erger of gefrustreerd voel en weet dat het anders zou kunnen, dat ik Nederland mis. Maar verder eigenlijk niet.
Na al die jaren ben ik heel vertrouwd geraakt met de Italiaanse manier van denken en doen. Ik verbaas me niet meer over dingen die anders zijn in vergelijking met Nederland. Ik heb me, zonder het zelf in de gaten te hebben, vrij veel Italiaanse gewoontes eigen gemaakt.
En ik mis bepaalde Italiaanse dingen als ik er niet ben. Mijn kopje koffie bijvoorbeeld. Een bepaalde galantheid naar elkaar toe in het dagelijkse leven. De zon, mooi weer is niet meer ‘geen regen’, maar ‘licht en als het even kan een lekkere temperatuur’.
De relaxtere, soms zelfs te berustende, manier van leven. Als iets vandaag niet lukt, is er per slot van rekening morgen weer een dag. En mocht er plots toch een keiharde deadline zijn, dan krijg je het met wat creativiteit toch voor elkaar, zelfs als het in eerste instantie onmogelijk lijkt.
Terug naar de vraag
Mis ik Nederland of voel ik me helemaal thuis in Italië?
Het één sluit het ander volgens mij dus niet uit. Ik mis bepaalde Nederlandse manieren van denken en doen als ik in Italië ben, maar absoluut ook omgekeerd.
En ik voel me helemaal thuis in Italië, net zoals ik me thuis voelde in Nederland. Best een bijzondere rijkdom eigenlijk!
Comments