Column: tijd, een betrekkelijk begrip….

We woonden hier pas toen om acht uur ’s avonds de telefoon rinkelde. Een lieve vriendin uit Nederland had haar kinderen in bed gelegd, zich een lekker kopje koffie gezet en zat nu ontspannen onderuit op de bank om eens heerlijk ongestoord met mij bij te kletsen. Tot ze zich bijna in haar koffie verslikte toen ze mijn ukkepukken op de achtergrond ruzie hoorde maken. ‘Zijn ze nog op bij jou? Moeten jullie nog eten? Goh… Maar dan gaan ze toch veel te laat naar bed?’

Andere ‘leef’-tijden

Het was niet de laatste keer dat het ritme van ons dagelijkse leven in Italië tot verbazing leidde. Dat ik moest uitleggen dat de Italiaanse ‘leef’-tijden op sommige punten behoorlijk verschillen van de Nederlandse.

En nee, dat ik er eigenlijk geen moment over gedacht heb om na onze verhuizing vast te houden aan eten om zes uur, half zeven, kleine kinderen op Jip en Janneke-tijd naar bed en om acht uur een kopje koffie terwijl je naar het journaal kijkt. En nee, het was geen bewuste keuze. Het idee kwam eerlijk gezegd gewoon niet eens bij me op.

Vasthouden of toch maar niet?

Natuurlijk kun je heel halsstarrig proberen het Nederlandse ritme waar je aan gewend bent, aan te houden in Italië. Ze zijn er die het doen, echt! Maar ik denk dat je het op een dag gefrustreerd opgeeft.

Want als je voor de zoveelste keer voor een gesloten winkeldeur staat omdat ze gewoon even gaan eten tussen één uur en een uur of drie, vier, de tijden van naschoolse activiteiten echt geen rekening houden met jouw Hollandse etenstijden en vrienden je rond een uur of acht verwachten om gezellig samen te eten, komt daar niks van terecht.

Italiaans ritme

Of dat erg is? Welnee! Want als het zomers warm is, heeft niemand zin om ’s middags de deur uit te gaan. Na het eten is rusten en luieren tot de warmte wat afneemt het devies! Daarna is er nog tijd genoeg om te doen wat je zou willen.

Om een uur of vijf geef je het grut een merenda (middagsnack, red.), brood met Nutella, een bak met fruit, yoghurt of wat dan ook dat de maag weer even vult. Zodat ze voldoende energie hebben om tegen zessen te sporten en lol te hebben met hun vriendjes en vriendinnetjes.

Sociaal isolement

Je zou nog in een sociaal isolement raken als je om die tijd al aan tafel zou gaan. En naar het journaal kijken terwijl je om acht uur aan tafel schuift is iets waar je gauw aan went, het kopje koffie kan daarna altijd nog.

Of half negen, negen uur dan niet veel te laat is als bedtijd voor die kleintjes? Ach, generaties Italianen groeiden er gezond mee op en uit ervaring kan ik zeggen dat kinderen er niet onder lijden om ’s avonds niet tegen zeven uur te gaan slapen. Mochten ze wat moe zijn na een lange schooldag, is een uurtje of wat op de bank vaak meer dan voldoende om ze weer vrolijk rond te laten springen.

Anders is niet beter of slechter…. toch?

‘Anders’ dus, die Italiaanse ‘leef’-tijden. Niet ‘beter’ of ‘slechter’, de meetlatten waar verschillen gemakshalve altijd langsgelegd worden, maar gewoon ‘anders’. Hoewel die lange Italiaanse middagen die tot ver na zevenen duren mij absoluut bevallen. De deur die in een willekeurige Nederlandse winkelstraat om klokslag zes uur voor je neus gesloten wordt, is voor iemand met een ander ritme behoorlijk verrassend!